„Teściowa postanowiła rządzić moimi pieniędzmi i układać
„Teściowa postanowiła rządzić moimi pieniędzmi i układać domowy budżet — ale finał okazał się lepszy niż w tureckim serialu…”
— Marco, kochanie, czy mógłbyś kupić mi sok z granatu? — głos Margaret był lepki i żałosny, jakby mówiła przez melasę. — Lekarz powiedział, że to niezbędne na hemoglobinę. Tylko nie z kartonu, tam sama chemia. Świeżo wyciskany. W tym sklepie trzy ulice stąd podobno robią naprawdę dobry.
Anna stała przy kuchence i powoli mieszała zupę — tę samą, którą teściowa i tak nazwie „wodą”. W środku zacisnęła zęby.
Od momentu ujawnienia sprawy z kredytem i lokatorami minął zaledwie tydzień, ale ten tydzień zamienił się w prawdziwe piekło.
Margaret, otrzymawszy od syna pełne przebaczenie i nieoficjalne przyzwolenie na dalsze mieszkanie u nich, rozwinęła działalność z podwójną energią. Teraz nie była już zwykłym gościem, lecz „biedną, schorowaną matką, zmuszoną mieszkać u dzieci z powodu strasznych długów”. Ten status, w jej przekonaniu, dawał jej prawo do szczególnych przywilejów.
Zakupy robiono wyłącznie według jej listy.
Nie po prostu twaróg — odtłuszczony, wiejski.
Nie po prostu kurczak — pierś młodego kurczęcia.
Nie po prostu chleb — bezdrożdżowy, pełnoziarnisty.
I wszystko to, oczywiście, było opłacane z pensji Marco.
*
Foodie's Delight
Натуральна червона ікра. Преміумякість. Не пастеризована
Дізнатися більше
Anna próbowała delikatnie przypomnieć, że ich budżet nie jest z gumy, ale za każdym razem trafiała na lodowatą ścianę pogardy.
— Oszczędzać na zdrowiu matki to ostatnia rzecz, — zaciskała usta Margaret. — Zupełnie cię nie rozumiem, Anno. Twój mąż haruje, żebyście żyli jak ludzie, a ty nawet porządnego kawałka mięsa nie potrafisz mu kupić.
Pranie stało się osobnym, niemal świętym rytuałem.
Swoje rzeczy — bluzkę, koszulę nocną i bieliznę — teściowa kazała prać bezwzględnie osobno.
— Nie chcę, żeby moje delikatne tkaniny stykały się z waszymi dżinsami. I proszek musi być specjalny. Do jedwabiu.
Bez skrępowania wyjadała jedzenie prosto z garnków. Potrafiła wyłowić z zupy wszystkie kawałki mięsa, zostawiając innym sam wywar, i zjeść je, stojąc przy kuchence.
— Oj, coś mi się apetyt rozbudził, przekąszę troszeczkę.
Światło w korytarzu i w toalecie paliło się bez przerwy — Margaret było „ciemno i strasznie chodzić po tych katakumbach”.
— Tu przecież swoi. Czego tu liczyć?
Ale prawdziwym apogeum była Turcja.
Pewnego wieczoru w telewizji pokazywali lazurowe morze, hotele „all inclusive” i szczęśliwych emerytów.
— No popatrz! Ludzie żyją! A co ja widzę? Tę obskurną kuchnię i brudne podwórko.
Odwróciła się do syna:
— Marco, całe życie poświęciłam tobie. Pracowałam w trzech miejscach. Czy ja nie zasłużyłam choć raz pożyć jak człowiek? Kup mi wycieczkę do Turcji.
Anna z zaskoczenia ukłuła się igłą.
*
Artroleaf
Зробив так двічі - і забув, що колись у мене боліли коліна
Біль вщухає майже миттєво!
Дізнатися більше
— Margaret, jaka Turcja? Ledwo wiążemy koniec z końcem!
— Ja nie proszę ciebie, tylko syna! — ucięła. — On jest mężczyzną. Weźmie kredyt. Jeden więcej, jeden mniej — jaka różnica?
Po tym pieniądze zaczęły znikać.
Marco stał się wymijający.
Produkty — znikały.
Rozwiązanie przyszło od sąsiadki, pani Thompson.
— Annusiu… twoja teściowa mówi, że ją głodzicie. Prosi o jedzenie.
Potem wyszło na jaw, że także studentka Sophie i Lucas „pożyczali” masło, cukier i kaszę.
Obraz ułożył się natychmiast.
Margaret tworzyła wizerunek ofiary, przedstawiając Annę i Marco jako potwory. A pieniądze, które Marco jej dawał, najwyraźniej odkładała.
Na Turcję.
W Annie wszystko się zagotowało.
Wieczorem postanowiła działać.
W kuchni było tłoczno — wszyscy wrócili z pracy, czajnik szumiał, ktoś kroił chleb.
Margaret siedziała przy stole i piła herbatę z cukrem.
Anna wyszła na środek kuchni i głośno zapytała:
— Margaret, gdzie się podziała kostka masła, którą kupiłam wczoraj?
Teściowa zakrztusiła się.
— Nie mam pojęcia! Może sama zjadłaś i zapomniałaś!
*
Foodie's Delight
Червона та чорна ікра. Встигни замовити зараз
Дізнатися більше
Anna spokojnie wytarła ręce.
— Nie. Ale dokładnie wiem, gdzie jest. Tak samo jak cukier. I kasza.
Marco podniósł głowę.
— Anna, o czym ty mówisz?
— O tym, że twoja mama chodzi po sąsiadach i opowiada, że ją głodzimy.
— To oszczerstwo! — zapiszczała Margaret. — Jestem chorą kobietą!
— I marzącą o Turcji, — dodała cicho Anna.
Marco powoli wstał.
— Mamo… naprawdę tak mówiłaś?
— Jestem matką! Mam prawo!
— Nie, — powiedział po raz pierwszy twardo. — Nie masz prawa kłamać i nastawiać ludzi przeciwko nam.
Anna zwróciła się do męża:
— Sprawdziłam wyciągi. Połowa pensji zniknęła w tydzień. Gdzie są pieniądze?
Marco spuścił wzrok.
— Mamie…
— Na leki? Czy na wycieczkę?
Margaret zerwała się z miejsca.
— Ach, tak! Czyli rodzona matka to już ciężar?!
— Nie, mamo, — odpowiedział zmęczonym głosem. — Ale nie będziesz już rozporządzać naszymi pieniędzmi.
*
Foodie's Delight
Ікра кети та горбуші від виробника. Замовляйте за акцією
Дізнатися більше
— Jutro oddajesz produkty i przepraszasz, — powiedziała stanowczo Anna. — A potem liczymy budżet. Bez Turcji.
— A jeśli się nie zgodzę?
Marco spojrzał jej prosto w oczy.
— Wtedy będziesz musiała poszukać innego miejsca do mieszkania.
Następnego dnia Margaret, z kamienną twarzą, obchodziła sąsiadów z torbami i przepraszała.
Tydzień później wyjechała — „do przyjaciółki, która ją rozumie”.
Turcji nie było.
Kredytów — też nie.
Anna gotowała zupę i wiedziała:
nikt już nigdy nie nazwie jej „wodą”.
A w domu wreszcie zapanowała cisza.
