Kontynuacja historii
Clara stała jeszcze przez chwilę w progu, niezdolna zaczerpnąć powietrza. Każde słowo młodej blondynki uderzało w nią jak ciężki kamień, a świat, który i tak przywitał ją chłodno po wyjściu z więzienia, zdawał się teraz kurczyć, przytłaczając ją ze wszystkich stron. Kobieta patrzyła na nią z tą samą mieszanką ciekawości i pogardy, którą Clara widziała już wcześniej, ale nigdy – nigdy – nie bolało to tak bardzo jak teraz. Bo tym razem działo się to u drzwi życia, które kiedyś było jej własnym.
– Mark… jest w domu? – zapytała, podtrzymując się o framugę, jakby tylko ona mogła ją ocalić przed upadkiem.
Blondynka uniosła brew, po czym odpowiedziała bez najmniejszej litości:
– Mark tu nie mieszka od miesięcy. A ja… jestem jego partnerką. Myślałam, że to oczywiste.
Z każdym jej zdaniem serce Clary kurczyło się bardziej, tak jakby lodowate powietrze wciskało się między żebra. Znała te ulice, te drzwi, ten dom. A teraz wszystko wydawało się jej tak obce, jakby patrzyła na własne życie zza grubego, zniekształcającego szkła.
– Chciałabym z nim porozmawiać… – wyszeptała w końcu.
– Nie ma o czym. Mark nie życzy sobie komplikacji – oznajmiła blondynka chłodno. – Powiedział mi wszystko. I szczerze? Najlepiej będzie, jeśli się już tu nie pojawisz. Ludzie tacy jak ty powinni pogodzić się z tym, co zrobili.
„Ludzie tacy jak ty”… Te słowa wbiły się w nią jak ostre igły. Ile jeszcze etykiet będzie musiała unieść? Ile razy będzie musiała udowadniać, że jest kimś więcej niż błędem, który wcale nie był jej winą?
Clara chciała coś powiedzieć, zaprotestować, zapytać „dlaczego?”, ale młoda kobieta po prostu zamknęła drzwi – powoli, stanowczo, jakby odcinała ostatni kawałek przeszłości Clary.
Odwróciła się i ruszyła w stronę ulicy, czując, jakby każdy krok był cięższy od poprzedniego. Światła latarni odbijały się w mokrym chodniku, tworząc krajobraz zniekształcony i zimny. Jej myśli wracały do tamtej fatalnej nocy, do lodu na drodze, do krzyku, którego nie słyszała, ale który wciąż czuła w kościach.
Kim była teraz? Kobietą bez domu, bez męża, bez miejsca, do którego mogłaby wrócić. Kobietą, która oddała swoje życie komuś, kto jej je odebrał.
Kilka dni później, gdy nocowała w małym pokoju w lokalnym ośrodku pomocy, telefon zadzwonił niespodziewanie. Na wyświetlaczu pojawiło się imię: Richard Hellman. Głos dyrektora więzienia był dziwnie ciepły – taki, jakiego nie pamiętała.
– Clara? Chcę wiedzieć, czy jesteś bezpieczna – zaczął spokojnie. – Świat potrafi być okrutny wobec tych, którzy próbują zacząć od nowa.
Zacisnęła powieki. Nikt, absolutnie nikt, nie interesował się jej losem od momentu opuszczenia murów więzienia.
– Staram się jakoś sobie poradzić… – odpowiedziała cicho.
– Clara – przerwał jej łagodnie – proszę cię, nie mów mi tego tylko po to, żeby zabrzmiało dobrze. Znam cię na tyle, by wiedzieć, kiedy coś jest nie tak.
Słowa, które trzymała w sobie od tamtego wieczoru, zaczęły nagle wypływać. Opowiedziała mu o blondynce, o drzwiach zamkniętych przed nosem, o tym, jak Mark wymazał ją jak plamę, która przeszkadza.
Richard słuchał długo, bez przerwy, a gdy w końcu zabrał głos, jego ton był poważny, ale pełen życzliwości.
– Straciłaś wiele, Clara. Ale to znaczy, że możesz teraz zbudować coś swojego. Coś nowego. Widziałem cię w tych najtrudniejszych miesiącach. Wiem, jak silna potrafisz być.
Popłynęły jej łzy – nie te gorzkie, pełne bezsilności, lecz takie, które rodzą się z ulgi, gdy ktoś wreszcie zobaczy człowieka, nie tylko jego potknięcia.
– Mogę ci pomóc znaleźć pracę. Pokój. Cokolwiek, czego potrzebujesz, by zacząć na własnych warunkach – dodał.
Clara oddychała chwilę głęboko, próbując uspokoić drżenie ust. Po raz pierwszy od dawna czuła, że przyszłość nie jest jedynie czarną pustką.
– Dziękuję, Richard… – szepnęła. – Może rzeczywiście… to może być początek.
– Tak, Clara – odpowiedział. – To dopiero początek. I nie pozwolę ci przejść przez niego samotnie.
A Clara, siedząc na wytartej kanapie małego pokoju, poczuła jak gdzieś w środku coś pęka i składa się na nowo. Coś żywego. Coś, co przypominało… nadzieję.
