Kontynuacja historii

Daniel pozostał przez kilka chwil bez słów. Czuł na sobie ciężkie spojrzenie ojca Emilii, jakby ten czytał go aż do najskrytszych myśli. Emilia stała obok, milcząca, z dłońmi splecionymi przed sobą, a jej spokojny wyraz twarzy tylko go bardziej niepokoił. W niczym, absolutnie w niczym, co widział w jej oczach, nie było przypadku. Z każdą sekundą czuł coraz wyraźniej, że to, czego doświadcza, nie jest jedynie nietypowym wyborem, lecz czymś przemyślanym i celowym.

— Wszystko jest w porządku, tylko… — próbował powiedzieć Daniel, lecz głos mu drżał.

— Tylko co? — zapytała Emilia z delikatnością, która rozbrajała jeszcze bardziej. — Nie podoba ci się, jak wyglądam?

W jej słowach nie było ani wyrzutu, ani ironii. Tylko szczerość — tak czysta, że bardziej bolała niż krzyk.

— Nie o to chodzi… jest po prostu… inaczej niż się spodziewałem — wydusił Daniel, czując, jak policzki zaczynają go piec.

Ojciec Emilii uśmiechnął się lekko, w sposób, który mówił więcej niż tysiąc słów. Potem gestem zaprosił córkę do środka.

— Chodź, Emilio, musimy wejść. Nie możemy kazać wszystkim czekać.

Ale Emilia ani drgnęła. Wciąż stała naprzeciwko Daniela, patrząc mu prosto w oczy. Powoli podniosła dłoń i dotknęła materiału swojej prostej, nieco znoszonej sukni.

— Daniel… wiesz, dlaczego wybrałam tę suknię?

Milczał. Wiedział — gdzieś głęboko w sobie — że odpowiedź nie będzie mu wygodna.

— Bo jeśli nasza miłość jest prawdziwa, to nie potrzebuje brokatu, bogactwa ani luksusowych aut. Jeśli jest prawdziwa, widzisz mnie… a nie to, co mam na sobie.

— Emilio… — zaczął, ale przerwała mu jednym spojrzeniem.

— Mówiłeś tyle razy, że mnie kochasz. Ale przyzwyczaiłeś się widzieć we mnie pewien obraz. Kochałeś moją elegancką stronę… a nie mnie, gdy rezygnuję ze wszystkiego, co błyszczy.

Te słowa uderzyły go mocniej, niż byłby gotów przyznać. Czuł w nich prawdę — bolesną, ale niepodważalną.

— To nie tak, że…

— A jednak tak — weszła mu w słowo. — Dziś chciałam sprawdzić jedno. Czy byłbyś szczęśliwy obok mnie także wtedy, gdy nie wyglądam jak bogata dziewczyna, którą sobie wyobraziłeś. Czy byłbyś ze mnie dumny niezależnie od ubrań, które noszę.

Daniel poczuł, jak świadomość tego, co dzieje się naprawdę, zaczyna go przytłaczać. W głowie miał chaos: wstyd, gniew, strach, miłość… wszystko mieszało się w bolesny wir.

— Czy to nie jest trochę niesprawiedliwe? — zapytał cicho. — Zaskoczyłaś mnie, tak. Ale to nie znaczy, że…

— Daniel — odezwał się ojciec Emilii, podchodząc bliżej. — Całe życie pełne jest niespodzianek. Dobrych i złych. Jeśli pierwsza z nich cię powala… jak poradzisz sobie z tymi prawdziwymi?

Zapadła ciężka cisza. Ludzie wokół zaczynali się przyglądać, nieświadomi, o co chodzi, a czas płynął wolniej, jakby celowo.

Emilia westchnęła cicho i zrobiła krok w stronę Daniela. Delikatnie dotknęła jego dłoni i szeptem zapytała:

— Powiedz mi tylko jedno: gdybym dziś nie miała nic… zupełnie nic… czy dalej chciałbyś być ze mną?

Daniel uniósł na nią wzrok. Jej oczy nie domagały się pięknych słów — pragnęły prawdy. Tylko prawdy. Ale ta prawda paliła go od środka. Wiedział, co powinien powiedzieć. Wiedział, co ona chciałaby usłyszeć. Wiedział, co zrobiłby silny, odważny mężczyzna. Ale w nim istniała pustka, której nie mógł zakryć.

— Ja… nie wiem, Emilio. Postawiłaś mnie w sytuacji, której nie rozumiem. To wszystko stało się za szybko.

W tej samej chwili spojrzenie Emilii zmieniło się. Nie było w nim złości. Ani żalu. Była tylko cicha, bolesna pewność. Pewność kobiety, która właśnie otrzymała odpowiedź, której szukała, nawet jeśli była najgorsza.

— Rozumiem — powiedziała, tak cicho, że tylko on słyszał. — To właśnie chciałam wiedzieć.

Powoli wysunęła swoją dłoń z jego. Spojrzała krótko na własną suknię, jakby ta potwierdziła jej najgłębsze obawy.

— Emilia, poczekaj! — zawołał, ale ona już cofała się krok po kroku.

Ojciec objął ją lekko ramieniem.

— Chodź, córko. Ten, kto naprawdę ma przy tobie zostać, nie boi się prawdy.

Wtedy drzwi ratusza otworzyły się szeroko. Jedna z kuzynek Emilii wybiegła pośpiesznie.

— Wszyscy na was czekają! — zawołała, nie mając pojęcia, co wydarzyło się na zewnątrz.

Emilia rzuciła Danielowi ostatnie spojrzenie. Smutny, spokojny uśmiech.

— Przykro mi, Danielu. Nie za mnie… za ciebie.

Po czym odwróciła się i weszła do środka wraz z ojcem. Jej krok był pewny, prosty, godny. Ani śladu zawahania. Kobieta, która zna swoją wartość — z luksusem lub bez niego.

Daniel stał w miejscu, patrząc na zamykające się drzwi. Ręce mu drżały. Gardło miał ściśnięte. Część jego chciała pobiec za nią. Inna część chciała poprosić o czas, o drugą szansę. Ale po raz pierwszy w życiu zrozumiał coś, co od dawna ignorował:

Miłości nie da się kupić. Ani pieniędzmi, ani pozorami.

A czasem, gdy tracisz coś, czego nie umiałeś docenić… nie ma już drogi powrotnej.

I tak przed ratuszem, w łagodnym świetle poranka, Daniel poczuł, że najpiękniejszy dzień jego życia zamienił się w najboleśniejszą lekcję, jaką kiedykolwiek dostał.