Anna patrzyła na niego w milczeniu...

Anna patrzyła na niego w milczeniu. W kąciku jej ust drgał gorzki uśmiech – uśmiech człowieka, który rozumie, że przed nim długa próba cierpliwości. Michael dotknął jej ramienia, lecz ona cofnęła się, jakby ten gest przyszedł za późno. Z kuchni dobiegał głos Margaret, a brzęk patelni przecinał ciszę jak ostrze.

– Dobrze – powiedziała w końcu Anna. – Zobaczymy więc, jak długo potrafimy „wytrzymać”.

Wieczór przeciągał się w nieskończoność. W powietrzu unosił się zapach jajecznicy i tłuszczu, a rozmowy Margaret wypełniały cały dom. Podawała Richardowi jedzenie, poprawiała mu serwetkę, jakby był dzieckiem, i chwaliła się, że „wszystko jest wreszcie jak należy”. Michael siedział naprzeciwko, z wymuszonym uśmiechem, a Anna nie usiadła do stołu.

– Nie jesteś głodna, kochanie? – zapytała Margaret tonem przesłodzonej troski. – Kobieta musi jeść, żeby mieć siłę prowadzić dom.

– Nie, dziękuję. Jadłam wcześniej – skłamała Anna, czując gorycz w gardle.

Margaret wzruszyła ramionami i zajęła się kolacją. „Dobrze, że przyjechaliśmy” – powtarzała. – „W końcu ktoś musi tu zaprowadzić porządek.”

Tej nocy Anna spała na kanapie. Odwrócona plecami do Michaela, wsłuchiwała się w skrzypienie domu. On położył się obok niej i próbował objąć ją ramieniem.

– Anna, proszę… Nie bądź zła. Oni są tylko zmęczeni.

– To nie o zmęczenie chodzi – odpowiedziała cicho. – To o granice. I o to, że ty boisz się ich postawić.

Michael westchnął ciężko, a odpowiedź ugrzęzła mu w gardle.

Rano w kuchni znów słychać było ruch. Margaret stała przy kuchence, w idealnym porządku, w szlafroku i z włosami spiętymi w koczek. Mieszała kawę i nuciła cicho pod nosem.

– O, wstałaś już – rzuciła bez uśmiechu. – Nie martw się, śniadanie gotowe. Wiem, co Michael lubi – jajka na miękko i tost.

– Michael od dawna nie je jajek – powiedziała Anna spokojnie. – Ma wysoki cholesterol.

Margaret odwróciła się gwałtownie. – Ach, proszę cię, ja znam swojego syna lepiej.

Anna nie odpowiedziała. Wzięła filiżankę kawy i wyszła na taras. Chłodne powietrze pachniało wilgotną trawą. Na ławce siedział Richard, przeglądając gazetę. Uniósł wzrok na chwilę, skinął głową i znów zatopił się w lekturze.

Mijały dni. Dom przestał należeć do nich. Szafki wypełniły się słoikami przywiezionymi przez Margaret, lodówka uginała się od mięsa, a na stole piętrzyły się suplementy dla Richarda. Wszystko stało się obce, zimne, przesiąknięte cudzym rytmem.

W sobotę Anna zebrała się na odwagę. Znalazła Michaela w garażu, gdzie majstrował przy starym regale.

– Michael, tak dłużej nie może być – zaczęła spokojnie. – Ja tu nie mieszkam, ja tu przetrwam.

– Co mam zrobić? – zapytał bezradnie. – Wyrzucić ich?

– Nie wyrzucić. Po prostu porozmawiać. Wyjaśnić, że mają przekroczyć próg z szacunkiem, nie jak właściciele.

– To moi rodzice, Anno. Nie mogę ich zranić.

– A mnie możesz? – zapytała cicho. – Bo widzisz, codziennie patrzę, jak mnie po kawałku znikasz.

Jego twarz stężała, ale nie znalazł słów.

Wieczorem, podczas kolacji, Margaret rzuciła półgłosem:

– Michael zawsze był taki spokojny. Z tobą jakoś zrobił się nerwowy. Kobieta powinna uspokajać mężczyznę, nie odwrotnie.

Anna podniosła wzrok. – A mężczyzna powinien wiedzieć, kiedy stanąć po stronie żony.

Margaret uśmiechnęła się sztucznie. – Widzisz, ja tylko chcę dobra.

– Dobro to nie kontrola – odparła Anna chłodno. – To wolność.

Po tych słowach zapadła cisza, ciężka jak kamień. Michael udawał, że nie słyszy, a Richard wpatrywał się w talerz.

Następnego ranka Anna nie obudziła się na kanapie. Siedziała w altanie w ogrodzie, owinięta w koc, z filiżanką herbaty. Patrzyła, jak słońce wstaje nad drzewami i po raz pierwszy od dawna czuła spokój.

Kiedy Michael ją znalazł, wyglądała spokojnie, choć miała czerwone oczy.

– Wróć do domu, Anno. Mama przygotowała śniadanie.

– Michael, jeśli jeszcze raz powiesz „mama przygotowała”, wyjdę stąd na zawsze – powiedziała bez cienia gniewu, lecz z taką pewnością, że zamilkł. – Albo nauczysz się żyć ze mną, albo z nimi. Nie da się z obiema naraz.

– Nie dramatyzuj…

– Nie dramatyzuję. Po prostu nie chcę żyć w miejscu, gdzie muszę prosić o prawo do ciszy.

Zanim zdążył odpowiedzieć, na tarasie pojawiła się Margaret z tacą.

– Co tu robicie w tym chłodzie? Chodźcie, zrobiłam naleśniki! Michael je uwielbia.

Anna spojrzała na nią spokojnie. – Nie jest mi zimno, pani Margaret. Po prostu mam dość.

I przeszła obok niej, nie oglądając się.

Popołudnie przyniosło deszcz. Margaret chodziła po domu nerwowo, Richard milczał. Michael siedział na schodach, wpatrzony w pustkę.

Wreszcie, wieczorem, Margaret weszła do pokoju, gdzie Anna układała rzeczy w szafie.

– Co ty robisz? – zapytała ostro.

– Ustalam granice – odpowiedziała Anna spokojnie. – Chcę wiedzieć, które półki należą do mnie, a które do ciebie.

– Jakie „twoje” i „moje”? Jesteśmy rodziną!

– Tak. Ale rodzina nie znaczy, że możesz wszystko.

Margaret cofnęła się, zaskoczona tonem, w którym nie było ani gniewu, ani lęku – tylko pewność.

Kilka godzin później Michael wszedł do sypialni z dziwnym wyrazem twarzy.

– Mama i tata postanowili jutro wyjechać – powiedział cicho. – Sama im nic nie mówiłaś, prawda?

– Nie musiałam – odpowiedziała Anna. – Wystarczyło, że zaczęłam oddychać głośniej.

Nazajutrz rano Margaret objęła ją na pożegnanie, krótko i chłodno.

– Może trochę przesadziłam – przyznała niechętnie. – Ale wiesz, kocham Michaela. To mój syn.

– A ja kocham mojego męża – odparła Anna. – Ale nie jego dzieciństwo.

Margaret skinęła głową, nie znajdując słów. Wyszła razem z Richardem, a chwilę potem ich samochód zniknął za zakrętem.

Anna stała w ogrodzie, patrząc, jak kurz opada po ich wyjeździe. Michael podszedł do niej i objął ją delikatnie.

– Przepraszam – wyszeptał.

– Nie przepraszaj – powiedziała cicho. – Wystarczy, że zrozumiałeś.

Dom znów oddychał. W oknach stało światło, w powietrzu czuć było zapach kawy i świeżego początku. Cisza przestała być wroga — stała się spokojem.