— Mama zaproponowała, żeby wziąć kredyt na twoje nazwisko — powiedział mąż. W tej chwili zrozumiałam — nasze małżeństwo się skończyło. Nie mogę żyć w trójkącie.

— Mama zaproponowała, żeby wziąć kredyt na twoje nazwisko — powiedział mąż. W tej chwili zrozumiałam — nasze małżeństwo się skończyło. Nie mogę żyć w trójkącie.

— Ty tak na serio? — głos Nasty się załamał. — Wziąć kredyt NA MNIE dla twojej mamy?

Zobacz więcej
Pies domowy
animaux de compagnie
chien
Zwierzęta domowe
— Nastia, nie zaczynaj — westchnął zmęczony Aleksiej, rzucając na stół teczkę z dokumentami. — To nie dla mamy. To dla nas wszystkich.

— Dla nas wszystkich? — prychnęła. — Mnie, ciebie i twojej mamusi, która żyje jak bohaterka serialu o wiecznych cierpiętnicach? Spoiler: nie zgadzałam się na rolę w trzecim sezonie.

W kuchni zapadła cisza, tylko tykanie taniego zegara nad lodówką drażniąco przypominało o upływającym czasie. Październik. Mokry, zimny, z kałużami przy wejściu do bloku i tym paskudnym wiatrem, który przenika do kości. Nastia stała przy oknie, patrząc, jak pojedyncze liście wirują pod latarnią.

Aleksiej milczał, grzebiąc łyżką w pustej filiżance.

— Mamusia jest po prostu zmęczona — powiedział w końcu, jakby się tłumaczył. — Sąsiedzi hałasują, dach przecieka, dom stary. Jest sama.

— Nie jest sama, Liosza — Nastia gwałtownie się odwróciła. — Ma ciebie. A teraz, jak widzę, mnie też. W roli dawcy kredytu.

— Nie przesadzaj — zmarszczył brwi. — To tylko pomoc.

— Pomoc? Pomoc to doniesienie siatek z zakupami albo naprawienie gniazdka. A nie wpychanie żony w hipotekę na cudze mieszkanie — powiedziała spokojnie, ale każde jej słowo brzmiało jak policzek.

Aleksiej odchylił się na krześle.

— Po prostu nie chcesz pomóc. Żałujesz.

— Żałuję? — zaśmiała się krótko, gorzko. — Żałuję siebie, Liosza. Żałuję, że związałam się z mężczyzną, który nie widzi różnicy między miłością a wygodą.

Chciał coś powiedzieć, ale w tym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Długi, bezczelny dzwonek, jakby za drzwiami stał komornik, a nie krewna. Nastia nawet nie zapytała — wiedziała.

— Mama — burknął Aleksiej, idąc do przedpokoju.

— Niespodzianka — mruknęła Nastia pod nosem. — Dostawa dramatu dotarła.

Nina Pietrowna weszła jak do siebie, z siatką z supermarketu, w której brzęczały słoiki i pojemniki.

— Witajcie, kochani — powiedziała tonem, jakby przyszła na herbatę do szkolnych przyjaciół, a nie do mieszkania, w którym przed chwilą trwała kłótnia. — Przyniosłam kotlety. Domowe.

Nastia ledwo powstrzymała sarkazm:

— Dziękujemy, Nino Pietrowno. Właśnie rozmawialiśmy o hipotece na mnie. Smacznego.

— Oj — teściowa zmrużyła oczy, udając, że nic nie rozumie. — Aleksej, powiedziałeś już? No, szybki jesteś.

— Mamo, chciałem, żebyśmy razem podjęli decyzję… — zaczął Aleksiej, ale matka już szła swoją ścieżką.

— Nasteńko — zaczęła miękko, lecz w jej głosie pobrzmiewała stal — to nie jest zwykłe mieszkanie. To stabilność. Rodzina powinna sobie pomagać.

— Rodzina — owszem. Ale nie jestem pewna, czy my jesteśmy jedną rodziną — Nastia spojrzała na nią chłodno.

— Co za słowa! — Nina Pietrowna teatralnie uniosła ręce. — Powiedz przy wszystkich: naprawdę żałujesz pomóc matce własnego męża?

— Żałuję tracić ostatnie nerwy — ucięła Nastia. — Zwłaszcza kiedy nawet nie wiem, że mój mąż już planuje zrobić ze mnie kredytodawcę.

— Oj, daj spokój! — machnęła ręką Nina Pietrowna. — Papierki to drobiazg. Najważniejsze jest nastawienie.

— Właśnie — Nastia podeszła bliżej. — Nastawienie. A pani ma takie — wziąć cudze, udawać, że to pożyczone, a potem obrazić się, że nie oddali.

Aleksiej zerwał się z miejsca, jakby chciał ratować sytuację:

— Dość! Obie działacie teraz pod wpływem emocji. Mamo, usiądź, Nastia, uspokój się.

Ale obie go zignorowały.

— Wiesz, Nasteńko — powiedziała teściowa, patrząc jej prosto w oczy — jeśli nie chcesz pomagać, to chociaż nie przeszkadzaj. Niektóre kobiety są dumne, że wspierają męża, a nie go krytykują.

— A niektóre kobiety są dumne z tego, że włażą synowi w życie i grają ofiary — odcięła Nastia.

Aleksiej podniósł ręce:

— Stop! Proszę, bez obrażania!

— Bez obrażania — powtórzyła spokojnie Nastia. — Dobrze. Powiem bez emocji: nie wezmę kredytu. Nigdy. Za nic.

Nina Pietrowna wydęła usta jak obrażona dziewczynka.

— No to nie wiem… — westchnęła teatralnie. — Może pożyczycie mi chociaż trochę? Na chwilę.

— Mamo! — krzyknął Aleksiej. — Umawialiśmy się: żadnych pieniędzy!

Nastia zaśmiała się — cicho, ale w ten sposób, od którego zawsze ściskało mu się w środku.

— Wszystko jasne. Wiedziałeś, że znów poprosi.

— Nastia, ja… — zaczął, ale nie zdążył.

— Nie trzeba — przerwała. — Wiedziałeś, a mimo to ją zaprosiłeś.

Wzięła telefon ze stołu, otworzyła listę połączeń i stuknęła w ekran.

— Co robisz? — Aleksiej się napiął.

— Dzwonię do Leny — powiedziała spokojnie. — Prześpię się dziś u niej. A wy tu… ustalcie, kto komu i ile jest winny.

— Nastia, poczekaj — podniósł się, chwytając ją za rękę. — Po co od razu tak?

— Bo na „nie od razu” jest już za późno — wyrwała dłoń. — Nie jestem bankiem, Liosza. Ani zastawem twojej matki.

Założyła kurtkę, zapięła zamek i nie odwracając się, wyszła na ciemną klatkę. Drzwi trzasnęły głośno, niosąc echo po schodach.

Aleksiej stał bezradnie, patrząc na drzwi, a za jego plecami Nina Pietrowna szeptała:

— Nic się nie martw, synku. Ochłonie. Wszystkie baby tak mają. Najważniejsze — nie ustępuj.

Ale on milczał. Bo pierwszy raz od dawna czuł nie zwycięstwo, lecz przepaść — głęboką i lepką jak błoto po deszczu.

Następne dni dłużyły się w nieskończoność. Nastia wynajęła pokój u przyjaciółki, nosiła laptop do pracy i z powrotem, żyła jak automat. Rano — kawa, metro, raporty, telefony. Wieczorem — cisza, herbata i myśli, od których chciało się krzyczeć.

Aleksiej nie dzwonił przez pierwsze trzy dni. Potem zaczął pisać:

„Przepraszam. Musimy porozmawiać.”

„Mama nie chciała źle.”

„Źle to zrozumiałaś.”

Nie odpowiadała.

Czwartego dnia zadzwonił sam.

— Nastia, proszę. Nie chcę, żeby tak to wyglądało. Wróć. Wszystko ustalimy.

— My? — powtórzyła. — A może wy z mamą?…

— Ja. Naprawdę. Zrozumiałem, że przesadziłem.

Nastia długo milczała.

— Dobrze — powiedziała w końcu. — Przyjadę jutro. Ale nie do ciebie — po swoje rzeczy.

Chciał coś powiedzieć, ale połączenie zostało przerwane. Nawet sygnał w słuchawce brzmiał jak kropka.

— O, łaskawie przyszłaś — Aleksiej stał w drzwiach jak ochroniarz w centrum handlowym — jakby nie żona, tylko kontroler biletów.

— Wyluzuj — Nastia zdjęła kaptur, strzepując z włosów krople deszczu. — Jestem po swoje rzeczy.

W przedpokoju pachniało smażoną cebulą i jakimiś perfumami, od których Nastia zawsze dostawała bólu głowy. Od razu zrozumiała — Nina Pietrowna znowu tu jest. I bynajmniej nie w gościach.

Zobacz więcej
Pies domowy
chien
animaux de compagnie
Zwierzęta domowe
— Mamo, wyjdź proszę — poprosił Aleksiej, ale z kuchni już rozległ się jej głos:

— A ja się wcale nie chowam. Niech wchodzi. Nie jestem wrogiem.

Nastia powoli weszła do kuchni. Na stole — dwa talerze z kolacją, trzeci przykryty pokrywką. Nakryto dla trzech osób.

— Uroczo — uśmiechnęła się krzywo. — Rodzinna kolacja bez jednego członka rodziny.

— Nastia, nie zaczynaj — zmęczonym głosem powiedział Aleksiej, siadając z powrotem. — Po prostu poprosiłem mamę, żeby pomogła mi w sprawach.

— Aha, pomogła. Czyli mieszka tutaj. W moim wynajmowanym mieszkaniu.

Nina Pietrowna nawet nie mrugnęła:

— Tymczasowo. Do czasu aż skończą remont.

— Remont? — Nastia uniosła brwi. — Aaa, ten, na który to ja miałam brać kredyt. Teraz robicie go bez niego?

— Nie szydź — teściowa spojrzała na nią surowo. — Znaleźliśmy tańszy sposób. Aleksiej dogadał się z majstrem.

Nastia pokręciła głową.

— Aleksiej, powiedz szczerze — rozumiesz, że nie wrócę?

Podniósł wzrok gwałtownie:

— Nie gadaj głupot. Oczywiście, że wrócisz. To wszystko emocje.

— Emocje? — prychnęła. — Kiedy mąż za moimi plecami lata po bankach — to emocje? Kiedy teściowa omawia moją „skąpość” z koleżankami? Mam już alergię na słowo „rodzina”.

— Kto ci w ogóle kazał tak dramatyzować?! — nie wytrzymał Aleksiej. — Chcieliśmy tylko pomóc mamie!

— Właśnie — uniosła palec. — MAMIE. Nie sobie. Nie nam. Nie sądzisz, że żyjesz cudzymi potrzebami?

Wstał gwałtownie:

— Po prostu jestem dobrym synem!

— A kiepskim mężem — dokończyła spokojnie. — I jedno nie równoważy drugiego.

Zapadła cisza. Nawet Nina Pietrowna nie znalazła słów. Tylko łyżka stuknęła o talerz.

— Wiesz, Nasteńko — powiedziała cicho, tym tonem, od którego Nasti zawsze ściskało się w piersi — ty po prostu nie umiesz wybaczać.

— Nie — Nastia podeszła bliżej. — Ja po prostu umiem pamiętać, kto jak się zachowuje.

— A komu ty jesteś potrzebna z takim charakterem? — wybuchła teściowa. — Męża nie utrzymałaś, dom rozwalasz własnymi rękami!

— Dom? — Nastia parsknęła. — Dom rozwalają nie kobiety, tylko ci, którzy podtykają im umowy kredytowe zamiast kwiatów.

Aleksiej spróbował interweniować:

— Dość! Mamo, idź do pokoju.

— Nie — Nastia uniosła rękę. — Niech zostanie. Będzie nawet łatwiej.

Podeszła do stołu, położyła na nim pęk kluczy i kartę bankową.

— Proszę, Liosza. Teraz ty płacisz za czynsz. Jutro przepiszę umowę na siebie. Możesz zostać tu do końca miesiąca, a potem — radź sobie.

— Mówisz poważnie? — pobladł Aleksiej. — Przecież my razem…

— Byliśmy — poprawiła. — Dopóki nie uznałeś, że wspólne życie to trzydzieści lat wspólnego długu.

Nina Pietrowna pochyliła się do przodu:

— Za kogo ty się uważasz?! Bez niego jesteś nikim! Na pensji księgowej daleko nie zajedziesz!

— Ale pojadę sama — Nastia odwróciła się gwałtownie. — A nie z wami przyczepionymi do bagażnika.

Przeszła do sypialni, zebrała rzeczy, nie rozglądając się. Prosto: ubrania, laptop, dokumenty, ładowarka. Bez sentymentów.

Aleksiej stał w drzwiach, oparty o framugę:

— Tak po prostu? Wyjdziesz i nawet nie spróbujesz porozmawiać?

— Przecież rozmawiamy — odparła, nie podnosząc wzroku. — Po prostu nie podoba ci się to, co słyszysz.

— Nastia — zrobił krok bliżej — nie odchodź. Ja przecież dla ciebie się staram.

Odwróciła się do niego.

— Dla mnie? Nie, Liosza. Ty po prostu przywykłeś, że jestem obok. Że wszystko posprzątam, załatwię, podpiszę. A kiedy przestaję być wygodna — wołasz mamę.

Milczał. Jego oczy uciekały, jak u kogoś przyłapanego na kłamstwie.

— Wiesz, co najbardziej boli? — ciągnęła dalej. — Że naprawdę cię kochałam. Myślałam, że razem dorośniemy, że nauczymy się być drużyną. A wyszło — ty z mamą w jednej drużynie, a ja na ławce rezerwowych.

Aleksiej spuścił głowę:

— Nie chciałem…

— Chciałeś czy nie — już nieważne — Nastia zamknęła torbę. — Ważne, co zrobiłeś.

Z kuchni znów dobiegł głos Niny Pietrowny:

— Niech idzie! I tak wróci! Takie jak ona zawsze wracają!

Nastia spojrzała na drzwi kuchni i uśmiechnęła się krzywo:

— Sprawdź za parę lat. Ale szczerze — nie radzę czekać.

Włożyła płaszcz, wyjęła z kieszeni pierścionek i położyła go na komodzie przy lustrze.

— Nie tobie go oddawać — powiedziała cicho. — Oddałam go, bo wierzyłam.

— Nastia… — Aleksiej ruszył w jej stronę.

— Za późno — przerwała. — Jeśli kobieta odchodzi nie w skandalu, tylko w ciszy — to koniec.

Drzwi trzasnęły.

Na dworze siąpił drobny deszcz. Nastia szła wzdłuż alei, nie otwierając parasola. Oddychała zimnym powietrzem i pierwszy raz od dawna czuła lekkość. Przed nią — niewiadoma, ale wreszcie uczciwa.

Zatrzymała się przy kiosku, kupiła kawę w papierowym kubku i wyciągnęła telefon.

Na ekranie migała wiadomość od Aleksieja: „Przepraszam. Wszystko zrozumiałem. Wróć. Zaczniemy od nowa.”

Długo patrzyła na te słowa. Potem nacisnęła „usuń”.

Kawa była gorąca, nieznośnie gorzka — dokładnie taka, jak trzeba.

Ludzie mijali ją — jedni z kwiatami, inni z torbami, jeszcze inni z tymi samymi twarzami, na których napisane „wszystko w porządku”, choć w środku burza. Nastia pomyślała: chyba każdy choć raz stoi na takim rozdrożu — między „znosić” a „żyć”.

I pierwszy raz wybrała to drugie.

Ruszyła w stronę metra, zostawiając za sobą dom, w którym nie będzie już jej kubka, jej śmiechu ani jej lęków.

Tylko cudze kotlety, cudze plany i cudzą pewność, że „i tak wróci”.

A ona — nie wróci.

Bo teraz ma nie tylko nowe życie.

Ma swoje.