— Nie, kochanieńka, nie jedziesz z nami na wakacje, nie ma potrzeby psuć nam lata — oznajmiła mi teściowa.

— Nie, kochanieńka, nie jedziesz z nami na wakacje, nie ma potrzeby psuć nam lata — oznajmiła mi teściowa.

— To co? Jedziemy nad morze? — Ania podniosła wzrok na męża, który w skupieniu przyglądał się kalendarzowi wiszącemu na kuchennej ścianie.

Zobacz więcej
psem
psa
Pies domowy
Zwierzęta domowe
animaux de compagnie
— Oczywiście, że jedziemy — uśmiechnął się Wład, choć jakoś niepewnie. — Wczoraj rozmawiałem z rodzicami. Jak co roku wykupują wczasy w pensjonacie „Morska Bryza”, dwa tygodnie w lipcu.

— I powiedziałeś im, że ja też pojadę? — Ania odłożyła widelec. — W poprzednich latach zawsze odmawiałam, ale teraz naprawdę chcę pojechać. W końcu mam pełny letni urlop.

Wład zwlekał z odpowiedzią, odwracając wzrok.

— Mówiłeś im o tym, prawda? — w głosie Ani zabrzmiała nutka niepokoju.

— Powiem dzisiaj — wstał od stołu. — Przecież jemy u nich kolację wieczorem, pamiętasz?

Ania kiwnęła głową. Rodzinne kolacje u teściowej stały się tygodniową tradycją, od której nie sposób było się wymigać. Irina Olegowna zawsze znajdowała powód, żeby zebrać rodzinę — to urodziny dalekiego kuzyna, to rocznica jakiegoś wydarzenia, to po prostu „dawno się nie widzieliśmy”.

Wieczorem, siedząc przy masywnym stole w mieszkaniu rodziców Włada, Ania w końcu się odważyła:

— Irino Olegowno, bardzo się cieszę, że w tym roku będę mogła pojechać z państwem nad morze. Wład opowiadał, jaki to wspaniały pensjonat.

Zapadła cisza. Teściowa powoli odłożyła nóż i widelec na talerz i podniosła wzrok na synową.

— Co powiedziałaś? — głos Iriny Olegowny brzmiał zwodniczo spokojnie.

— Ja… — Ania się zmieszała. — Wład mówił, że jedziecie do „Morskiej Bryzy” w lipcu, i ja…

— Nie, kochanieńka, nie jedziesz z nami na wakacje, nie ma potrzeby psuć nam lata — przerwała jej teściowa chłodnym uśmiechem.

Ania poczuła, jak rumieniec zalewa jej twarz. Spojrzała na męża, oczekując, że stanie w jej obronie, ale Wład siedział, wpatrzony w talerz.

— Mamo — odezwał się wreszcie cicho — moglibyśmy to omówić…

— Nie ma czego omawiać — ucięła Irina Olegowna. — To nasza rodzinna tradycja. Zawsze jeździliśmy tam we troje: ty, ja i ojciec. I w tym roku będzie tak samo.

Oleg Pietrowicz, ojciec Włada, odchrząknął niezręcznie, ale milczał.

— Władysław — Ania wymówiła imię męża z naciskiem — obiecałeś mi, że pojedziemy razem.

— Nie mówiłem, że to pewne — mruknął Wład. — Powiedziałem, że porozmawiam z rodzicami…

— I porozmawiał — podchwyciła teściowa. — Wszystko ustaliliśmy. Bilety są już kupione — dla trzech osób.

Droga powrotna do domu upłynęła w ciężkim milczeniu. Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi mieszkania, Ania odwróciła się do męża:

— Co to miało znaczyć? Dlaczego pozwoliłeś swojej matce tak do mnie mówić?

Wład westchnął, zdejmując kurtkę.

— Aniu, przecież znasz mamę. Ona lubi wszystko kontrolować. A te wakacje to naprawdę nasza tradycja.

— Twoja mama po prostu nie chce mnie widzieć — Ania skrzyżowała ręce na piersiach. — I doskonale o tym wiesz. A najgorsze jest to, że nawet nie próbowałeś mnie obronić!

— Czego ode mnie oczekujesz? — Wład rozłożył ręce. — Żebym zrobił awanturę przy stole?

— Oczekuję, że mój mąż choć czasem stanie po mojej stronie! — głos Ani drżał. — Zwłaszcza gdy twoja matka traktuje mnie jak… jak niechcianego gościa. Jestem twoją żoną, Wład!

— Posłuchaj — spróbował ją objąć, ale Ania się odsunęła. — Może to i lepiej? Sama mówiłaś, że mama bywa… trudna. Dwa tygodnie z nią w jednym pokoju…

— W jednym pokoju? — Ania uniosła brwi. — Myślałam, że będziemy mieć osobny pokój.

Wład się zawahał.

— No… tam taki system rezerwacji… W każdym razie pokoje są rodzinne, musielibyśmy mieszkać wszyscy razem.

— Wspaniale — uśmiechnęła się gorzko Ania. — To co, bilety faktycznie już kupione? Beze mnie?

Wład niechętnie kiwnął głową.

— Kiedy zamierzałeś mi o tym powiedzieć? Po tym, jak wrócisz z wakacji?

— Chciałem znaleźć odpowiedni moment…

— Trzy lata, Wład — przerwała mu Ania. — Trzy lata żyję z poczuciem, że twoja matka mnie nie akceptuje. I przez te trzy lata powtarzasz, że wszystko się ułoży, że trzeba czasu. A jest tylko gorzej!

Chwyciła telefon i wystukała numer.

— Do kogo dzwonisz? — zaniepokoił się Wład.

— Do Natalii — odparła Ania. — Przenocuję u niej. Muszę to przemyśleć.

Następnego dnia w pracy Ania nie mogła się na niczym skupić. Uczniowie zauważali jej roztargnienie, ale nie zadawali pytań. Po lekcjach do jej gabinetu zajrzała Natalia — pracowały w tej samej szkole.

— I jak się trzymasz? — zapytała przyjaciółka, zamykając za sobą drzwi.

— Sama nie wiem — przyznała Ania. — Wład dzwonił rano, prosił, żebym wróciła do domu, mówił, że wszystko omówimy.

— I co postanowiłaś?

— Wrócę oczywiście. Nie można przecież w nieskończoność uciekać od problemów — Ania uśmiechnęła się smutno. — Ale dłużej tak żyć nie mogę, Natalio. Za każdym razem, gdy jego matka wtrąca się w nasze życie, Wład… po prostu się wycofuje. Jakby byłam dla niego mniej ważna niż opinia Iriny Olegowny.

Telefon Ani zawibrował — przyszła wiadomość. Spojrzała na ekran i zmarszczyła brwi.

— Co tam? — zapytała Natalia.

— Od Mariny — Ania pokazała ekran przyjaciółce. — Siostra Włada pisze, że chce ze mną porozmawiać. Pilnie.

Marina czekała na nią w niewielkiej kawiarni niedaleko szkoły. Była wyraźnie zdenerwowana, kręciła w dłoniach filiżankę.

— Dziękuję, że przyszłaś — powiedziała, gdy Ania usiadła naprzeciwko. — Długo się zastanawiałam, czy powinnam ci to mówić, ale… powinnaś wiedzieć.

— Wiedzieć co? — Ania wyprostowała się, czujnie obserwując rozmówczynię.

— Do tego pensjonatu pojedzie Weronika — wyrzuciła z siebie Marina. — Była dziewczyna Włada. Mama specjalnie tak wszystko zorganizowała, żeby znaleźli się tam w tym samym czasie.

Ania poczuła, jak coś w niej pęka.

— Weronika? Ta sama, z którą spotykał się na studiach?

Marina skinęła głową.

— Mama zawsze uważała, że są idealną parą. Weronika jest z „naszego kręgu”, jak to mówi mama. Jej rodzice przyjaźnią się z naszymi od trzydziestu lat.

— A Wład o tym wie? — głos Ani był przytłumiony.

— Nie jestem pewna — Marina odwróciła wzrok. — Ale miesiąc temu widzieli się na zjeździe absolwentów. Mama mówiła, że miło ze sobą rozmawiali.

— Miesiąc temu? — Ania zmarszczyła brwi. — Przecież Wład mówił, że był wtedy na firmowej imprezie…

— Właśnie dlatego chciałam z tobą porozmawiać — Marina położyła dłoń na ręce Ani. — Mama coś ewidentnie planuje. A Wład… on jest dobry, ale nigdy nie potrafił się jej sprzeciwić.

Wieczorem Ania wróciła do domu. Wład przywitał ją ze skruszonym wyrazem twarzy, próbował ją objąć, ale delikatnie się odsunęła.

— Musimy porozmawiać — powiedziała, przechodząc do salonu.

— Wiem, że zrobiłem źle — zaczął Wład. — Powinienem był od razu powiedzieć ci o biletach…

— Tu nie chodzi o bilety — przerwała mu Ania. — A przynajmniej nie tylko o nie. Widziałam się dziś z Mariną.

Wład zesztywniał.

— Powiedziała mi o Weronice — kontynuowała Ania. — O tym, że też będzie w tym pensjonacie. O zjeździe absolwentów sprzed miesiąca. Tym samym, na który rzekomo nie poszedłeś, bo miałeś firmowy bankiet.

— Aniu, to nie tak, jak myślisz — Wład przeczesał włosy dłonią. — Tak, byłem na zjeździe. Ale nie z powodu Weroniki! Po prostu… wiedziałem, że będzie ci przykro, jeśli się dowiesz, że tam była.

— Czyli okłamałeś mnie, żeby chronić moje uczucia? — Ania uśmiechnęła się gorzko. — Jakież to szlachetne…

— Posłuchaj, między mną a Weroniką nic nie ma! Tak, rozmawialiśmy na zjeździe, ale tylko dlatego, że trafiliśmy przy jednym stoliku. Mama zna jej rodziców, i tyle.

— A ona wie, że Weronika będzie w pensjonacie?

Wład zawahał się.

— Najprawdopodobniej… tak.

— I uważasz to za normalne? Że twoja matka organizuje wam spotkanie z byłą dziewczyną, jednocześnie robiąc wszystko, żeby mnie tam nie było?

— Aniu, przesadzasz — Wład pokręcił głową. — Mama po prostu jest przyzwyczajona, że jeździmy we troje. A Weronika… to zwykły zbieg okoliczności.

— Nie wierzę w takie zbiegi okoliczności — powiedziała cicho Ania. — I mam wrażenie, że ty też nie wierzysz. Wład, twoja matka próbuje zniszczyć nasze małżeństwo. A ty jej na to pozwalasz.

Następnego dnia Ania postanowiła porozmawiać z teściem. Oleg Pietrowicz był spokojnym, rozsądnym człowiekiem, który zwykle starał się nie mieszać w rodzinne konflikty. Zastała go samego — Irina Olegowna wyszła załatwiać sprawy.

— Wejdź, Aniu — uśmiechnął się serdecznie teść, przepuszczając ją do mieszkania. — Iriny nie ma, jeśli do niej przyszłaś…

— Właściwie przyszłam do pana, Olegu Pietrowiczu — Ania weszła do kuchni i usiadła przy stole. — Chciałam porozmawiać… o naszej rodzinie.

Teść westchnął, nalewając herbaty.

Zobacz więcej
Zwierzęta domowe
psa
psem
animaux de compagnie
Pies domowy
— Irina potrafi być… wymagająca — zaczął ostrożnie. — Bardzo kocha Władka i chce dla niego najlepszego.

— A ja, rozumiem, nie jestem tym „najlepszym”? — zapytała wprost Ania.

Oleg Pietrowicz długo milczał, dobierając słowa.

— Widzisz, Irina… należy do tych, którzy wierzą w „właściwe” związki. Dla niej ważny jest status, pozycja. Kiedy Wład spotykał się z Weroniką, Irina była zachwycona. Dziewczyna z dobrej rodziny, rodzice od lat przyjaźniący się z nami… Irina już planowała wesele, gdy oni się rozstali.

— A potem pojawiłam się ja — Ania uśmiechnęła się smutno. — Zwyczajna nauczycielka, bez koneksji i bogatych rodziców.

— Nie bierz tego do siebie — teść dotknął jej dłoni. — Irina z czasem zrozumie, jaka jesteś wspaniała. Ona tylko potrzebuje czasu.

— Trzy lata to za mało? — Ania pokręciła głową. — Olegu Pietrowiczu, ona celowo zorganizowała ten wyjazd tak, żeby Wład spotkał się z Weroniką. To już nie jest zwykła niechęć, to… próba rozbicia naszego małżeństwa.

Teść odwrócił wzrok.

— Rozmawiałem z nią, ale znasz Irinę… Ona jest przekonana, że wie najlepiej, co dobre dla Władka.

— A pan? Co pan o tym sądzi?

— Widzę, jak kochasz mojego syna — powiedział cicho. — I to jest najważniejsze. Ale Irina… ona tak szybko nie odpuści.

Wieczorem Ania stanowczo weszła do mieszkania rodziców Włada. Tym razem przyszła z mężem — ustalili, że trzeba wszystko wyjaśnić.

Irina Olegowna przywitała ich wymuszonym uśmiechem.

— Co za niespodzianka — rzuciła, wpuszczając ich do salonu. — Nie spodziewaliśmy się was dziś.

— Mamo, musimy porozmawiać — powiedział twardo Wład. — O wyjeździe i… o Weronice.

Twarz Iriny na moment zastygła, ale szybko odzyskała panowanie.

— A o czym tu rozmawiać? Wczasy kupione, wszystko ustalone.

— Dlaczego nie chcesz, żeby Ania pojechała z nami? — zapytał Wład. — I dlaczego nie powiedziałaś mi, że Weronika też tam będzie?

— A co w tym złego? — wzruszyła ramionami teściowa. — Weronika jest córką naszych przyjaciół. Zawsze wypoczywamy w tym samym czasie.

— Zawsze? — Ania uniosła brwi. — Ale w zeszłym roku jej tam nie było. I dwa lata temu też nie.

— Przypadek — machnęła ręką teściowa. — W zeszłym roku miała delegację, a dwa lata temu była na wakacjach w Turcji.

— A w tym roku celowo dopasowałyście terminy — Ania spojrzała jej prosto w oczy. — Proszę przyznać, Iryno Olegowno, próbuje pani zeswatać Włada z jego byłą dziewczyną.

— Co za bzdury! — oburzyła się teściowa. — Po prostu nie chcę, żeby nasz rodzinny wypoczynek zamienił się w… coś innego.

— W coś innego? — powtórzyła Ania. — Co ma pani na myśli?

— Cóż, ty i Władzik… jesteście tacy różni — skrzywiła się Irina. — Macie odmienne zainteresowania, różne podejścia do życia. A my z Olegiem mamy swoje przyzwyczajenia. Obawiam się, że byś się z nami nudziła.

— Mamo — wtrącił Wład — Ania jest moją żoną. Jeśli ona jedzie, ja też jadę. Jeśli nie — też nie jadę.

Irina pobladła.

— Co? Zrezygnujesz z naszej tradycji przez nią? Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy?

— Nikt z niczego nie rezygnuje — próbował spokojnie tłumaczyć Wład. — Po prostu jedźmy razem. Możemy wziąć osobny pokój, jeśli to ci przeszkadza.

— Problemem nie jest pokój! — krzyknęła Irina. — Problemem jest to, że ona… ona nie jest dla ciebie odpowiednia, Władziku! Mógłbyś być z dziewczyną z porządnej rodziny, z perspektywami, z…

— Z Weroniką, tak? — Wład pokręcił głową. — Mamo, zerwaliśmy sześć lat temu. Kocham Anię. Pogódź się z tym.

— Nigdy — oświadczyła ostro Irina. — Nigdy jej nie zaakceptuję jako członka naszej rodziny. A jeśli wybierasz ją zamiast nas… cóż, to twój wybór.

Zapadła ciężka cisza. Ania spojrzała na męża, oczekując jego reakcji. Ale Wład milczał, z pochyloną głową.

— Władziku — powiedziała w końcu Irina łagodniejszym tonem — zastanów się dobrze. Zawsze chcieliśmy dla ciebie tego, co najlepsze. Może pojedziemy tradycyjnie we troje? A potem wy i Ania możecie sobie pojechać osobno, jeśli będziecie chcieli.

Ku zaskoczeniu i rozczarowaniu Ani, Wład podniósł wzrok i niepewnie skinął głową.

— Może to naprawdę najlepsze rozwiązanie — powiedział cicho. — Aniu, w sierpniu możemy pojechać gdzieś tylko we dwoje…

— Żartujesz? — Ania spojrzała na niego z niedowierzaniem. — Po wszystkim, co ona o mnie powiedziała, ty… się z nią zgadzasz?

— Ja się nie zgadzam — pospiesznie zaprzeczył Wład. — Szukam kompromisu. Mama ma rację, mamy rodzinne tradycje i…

— Nie, Wład — Ania wstała z kanapy. — Kompromis to wtedy, gdy obie strony idą na ustępstwa. A to… to kapitulacja.

Odwróciła się do teściowej:

— Gratuluję, Irino Olegowno. Wygrała pani. Proszę cieszyć się wakacjami z synem i, oczywiście, z Weroniką. A ja… chyba pora, żebym zaczęła się pakować.

Przez trzy dni Ania mieszkała u Natalii. Wład dzwonił, pisał, przychodził, ale nie otwierała drzwi ani nie odbierała telefonów. Rozumiała, że ich małżeństwo się skończyło — nie z powodu jakiegoś wyjazdu nad morze, ale przez głęboki problem, którego nigdy nie zdołali rozwiązać.

Czwartego dnia wróciła do domu, by zabrać resztę rzeczy. Ku jej zdziwieniu Wład był w domu — wziął wolne.

— Aniu, proszę, porozmawiajmy — zastąpił jej drogę do sypialni. — Zrozumiałem wszystko, rozmawiałem z mamą…

— I co jej powiedziałeś? — zapytała zmęczonym tonem Ania.

— Że cię kocham i nie pozwolę jej zniszczyć naszego małżeństwa — Wład próbował ująć jej dłoń, lecz cofnęła rękę. — Zrezygnowałem z wyjazdu. Możemy pojechać gdziekolwiek chcesz, tylko ty i ja.

— Wład — Ania pokręciła głową — tu nie chodzi o wyjazd. Chodzi o to, że za każdym razem, gdy twoja matka stawia cię przed wyborem, wybierasz ją. Za każdym razem, gdy próbuje kontrolować nasze życie, ty jej na to pozwalasz. Nie mogę tak dłużej.

— Zmienię się — w oczach Włada pojawiły się łzy. — Daj mi jeszcze jedną szansę, proszę.

— Dawałam ci szansę przez trzy lata — odpowiedziała cicho Ania. — I nic się nie zmieniło.

W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Wład niechętnie poszedł otworzyć. W progu stała Irina Olegowna.

— Wiedziałam, że wróci — oznajmiła teściowa, wchodząc do mieszkania. — Aniu, kochana, porozmawiajmy jak dorośli ludzie. Przyszłam, żeby was pogodzić.

— Mamo — odezwał się napiętym tonem Wład — teraz nie jest dobry moment.

— Wręcz przeciwnie — zaprzeczyła Irina. — To najlepszy moment, by wszystko wyjaśnić. Aniu, przyznaję, że byłam wobec ciebie zbyt ostra. Ale zrozum, chcę dobra mojego syna. A jeśli wybrał ciebie… cóż, jestem gotowa spróbować to zaakceptować.

— Gotowa spróbować zaakceptować? — Ania uśmiechnęła się smutno. — Nawet teraz nie potrafi pani powiedzieć, że akceptuje mnie jako żonę swojego syna. Tylko „gotowa spróbować”.

— Nie bądź taka przewrażliwiona — machnęła ręką teściowa. — Przyszłam, proponuję zgodę. Czego jeszcze potrzebujesz?

— Szacunku, Irino Olegowno. Nie pani prób manipulowania mną i Władem, nie pani mentorskich „prób akceptacji”, tylko zwykłego ludzkiego szacunku. Ale obawiam się, że pani do tego niezdolna.

Odwróciła się do Włada:

— A ty… nawet teraz nie potrafisz powiedzieć swojej matce, że nie ma racji. Że nie ma prawa tu przychodzić i traktować mnie z góry. Cóż, to wiele wyjaśnia.

Ania przeszła do sypialni i zaczęła pakować rzeczy.

— Co ty robisz? — zapytał zaniepokojony Wład, wchodząc za nią.

— To, co powinnam była zrobić dawno — odparła, wkładając ubrania do walizki. — Składam pozew o rozwód, Wład. Nasze małżeństwo się skończyło.

— Z powodu jednej wycieczki? — w drzwiach pojawiła się Irina. — Co za niedojrzałe zachowanie!

— Nie z powodu wycieczki — odparła Ania, zapinając walizkę. — Z powodu trzech lat poniżania, ignorowania i manipulacji. Z powodu tego, że mój mąż ani razu nie stanął po mojej stronie, gdy jego matka traktowała mnie jak kogoś drugiej kategorii. Zasługuję na coś lepszego, Wład. I może ty też.

Minęła obok osłupiałych Włada i jego matki, chwyciła torbę i ruszyła do wyjścia.

— Aniu, błagam — Wład pobiegł za nią. — Porozmawiajmy spokojnie, bez mamy…

— Już za późno — pokręciła głową. — Skontaktuję się z tobą przez adwokata.

Minęły trzy miesiące. Ania mieszkała w małym wynajętym mieszkaniu niedaleko szkoły. Rozwód posuwał się do przodu — zdecydowali się rozstać polubownie, bez sporów o majątek. Wład próbował ją odzyskać: przychodził z kwiatami, proponował terapię. Ale zawsze przyprowadzał matkę, która niby chciała „pomóc”, a tak naprawdę ponownie próbowała wszystko kontrolować.

Ania powoli przyzwyczajała się do nowego życia. Zapisała się na kursy doskonalące, więcej czasu spędzała z przyjaciółmi, a nawet przygarnęła kota — rudego rozrabiakę o imieniu Funtik.

Pewnego dnia w supermarkecie spotkała Irinę Olegownę. Ta wyglądała na wyjątkowo zadowoloną i jakby odmłodzoną.

— Ach, Aniu — uśmiechnęła się lekko teściowa. — Jak się miewasz?

— Dobrze, dziękuję — odpowiedziała spokojnie Ania. — A pani?

— Doskonale! — rozpromieniła się Irina. — Mamy takie wieści! Władzik znów spotyka się z Weroniką. Widzieli się w pensjonacie i… cóż, stare uczucia odżyły! Zawsze mówiłam, że są idealną parą.

Spojrzała na Anię wyczekująco, jakby licząc na wybuch zazdrości, złości, rozgoryczenia. Ale Ania jedynie spokojnie się uśmiechnęła.

— Cieszę się dla nich — powiedziała szczerze. — Mam nadzieję, że Wład będzie szczęśliwy.

— Na pewno będzie — odparła z naciskiem Irina. — Weronika to dziewczyna z dobrej rodziny, z perspektywami. Ona i Władzik… są do siebie podobni, rozumiesz?

— Rozumiem — Ania skinęła głową. — I jestem pani wdzięczna, Irino Olegowno.

— Mnie? — zdziwiła się teściowa. — Za co?

— Za ważną lekcję — Ania uśmiechnęła się. — Nauczyła mnie pani, że prawdziwa rodzina to ludzie, którzy się kochają i szanują, a nie ci, którzy noszą to samo nazwisko. Mam nadzieję, że Wład kiedyś też to zrozumie.

Skinęła głową zaskoczonej Irinie i ruszyła dalej, czując, że z każdym krokiem robi się jej lżej. Nadchodziła jesień — czas nowych początków. Ania nie wiedziała, co czeka ją w przyszłości, ale była pewna: zasługuje na związek, w którym będzie kochana i szanowana. I pewnego dnia na pewno go znajdzie.