Moja siostra spodziewa się dziecka, więc

— Moja siostra spodziewa się dziecka, więc twój gabinet będzie teraz pokojem dziecięcym! A ty, Lidio, jesteś kompletnie bezduszna! — oznajmił mąż, otwierając drzwi na oścież i wpuszczając szwagierkę do MOJEGO mieszkania.

*

Foodie's Delight
Червона ікра найвищої якості. Вигідна ціна
Дізнатися більше
Lidia wracała do domu późno — jak zwykle. Praca znów ją przygniatała: klientka kolejny raz zmieniła kolor włosów i nagle uznała, że wnętrze musi teraz pasować do nowego odcienia. Absurdalne, ale za takie zachcianki dobrze płacą, więc Lidia pozwoliła sobie na jeden jedyny westchnienie — w tramwaju, gdy sąsiadka upuściła torbę z cebulą i uderzyła ją łokciem.
W domu miało być spokojnie — zapach czystości i porannej kawy, zaparzonej przez nią samą.

To mieszkanie było jej dumą. Trzy pokoje, wysokie sufity, przestronny korytarz, balkon — rzadkość w jej wieku. Kupiła je sama, jeszcze przed ślubem. Podczas gdy koleżanki odkładały na meble, Lidia pracowała nocami, liczyła każdą złotówkę i przed trzydziestką dokonała niemożliwego. Dlatego zawsze powtarzała z cichym uśmiechem: „Moja twierdza”.

Włożyła klucz do zamka, ale zamiast ciszy usłyszała kobiecy śmiech. Dźwięczny, lekki, drażniący — jak łyżka uderzająca o garnek.

W przedpokoju stały dwie pary kapci. Jedne — męża, stare, z wytartą podeszwą. Drugie — różowe, z futrzanymi uszkami.

— Lidzia, cześć! — z kuchni wybiegła Marie, siostra męża. W rozciągniętej koszulce, boso, z potarganym kucykiem i dłonią na zaokrąglonym brzuchu. — Przyszłam do was!

Lidia znieruchomiała, jakby oblano ją lodowatą wodą.

— Do nas? — zapytała powoli, zdejmując kurtkę. — A skąd masz klucze?

— Jakie klucze? — zachichotała Marie. — Victor mnie wpuścił. No co ty, jak obca?

*

Foodie's Delight
Купити червону ікру лосося, горбуші, кети
Дізнатися більше
Lidia weszła do kuchni. Przy stole siedziała teściowa — pani Laurent, z wiecznie zaciśniętymi ustami, jakby niezadowolenie było częścią jej twarzy. Na stole leżały kupne pierogi i słoik ogórków kiszonych.

— O, gospodyni wróciła — przeciągnęła. — Posiedziałyśmy, pogadałyśmy. Chyba nie masz nic przeciwko temu, że Marie trochę z wami pomieszka?

— Trochę — to znaczy jak długo? — głos Lidii zadrżał, choć starała się mówić spokojnie.

— Do porodu — odpowiedziała lekko pani Laurent. — Masz duże mieszkanie, dzieci nie macie, niech przynajmniej bratanek ma miejsce.

Powietrze w kuchni zgęstniało.

— Mamo, nie zaczynaj — Victor spróbował się uśmiechnąć. — Lid, Marie jest ciężko, została sama.

— Nie „została” — zaszlochała Marie. — Po prostu… to nie jego dziecko. Zdarza się.

Lidia wzięła głęboki oddech. Ręce jej drżały.

— Victor, a zapytać mnie nie przyszło ci do głowy?

— A co tu pytać? — wzruszył ramionami. — To moja siostra, nie ma dokąd pójść.

— Przypominam, że to moje mieszkanie — powiedziała Lidia wolno.

Teściowa natychmiast uniosła podbródek:

*

Foodie's Delight
Купити ікру кети. Ціни від постачальника
Дізнатися більше
— Znowu to twoje „moje, moje”. Gdzie twoja dobroć? Czas byś już dzieci rodziła, a ty myślisz tylko o ścianach!

Zapadła dzwoniąca cisza.

— Nie mieszajcie — ostro odpowiedziała Lidia. — Decyzja o dzieciach należy do mnie. Tak samo jak to mieszkanie.

Marie przycisnęła dłoń do brzucha, w oczach pojawiły się łzy:

— Lid, po co tak? Naprawdę ci mnie nie żal?

— Żal mi tylko jednego — Lidia spojrzała na męża. — Że nie uznałeś za stosowne ze mną porozmawiać.

Victor spuścił wzrok.

— Egoizm czystej wody! Kobieta bez serca! — krzyknęła pani Laurent.

Lidia spojrzała na torbę Marie, z której wystawały dziecięce ubranka.

— Dziś tu nie zostajecie. Jutro porozmawiamy spokojnie.

— Zwariowałaś?! — oburzyła się teściowa.

— Nie — odpowiedziała spokojnie Lidia. — Po prostu nie zamienię swojego domu w magazyn cudzych problemów.

Wieczór zakończył się nie pojednaniem, lecz chłodnym rozłamem.

Rano Lidię obudził brzęk naczyń.
Nie ten znajomy, cichy dźwięk, lecz irytujący hałas.
Wyszła na korytarz — i zamarła.

*

Prostopoten
Чому українці масово позбавляються простатиту без ліків з аптек
Шанс забути про біль і повернути собі справжнє життя
Детальна інформація
Marie stała przy kuchence — w szlafroku Lidii. Tym samym, z ręcznie podszytym paskiem. Smażyła jajecznicę i wesoło nuciła:

— Victor, chodź szybciej, póki gorące!

Mąż pojawił się w drzwiach w dresowych spodniach, zaspany i zadowolony.

— Mmm, ale pachnie! Lidia, wyobraź sobie, siostrzyczka robi nam śniadanie.

Lidia w milczeniu usiadła przy stole.

— Czemu jesteś taka ponura? — uśmiechnęła się Marie. — Trochę uporządkowałam twoje szafki. Wszystko stało takie nudne. Dodałam swoje słoiczki, witaminy. Nic, prawda?

Lidia spojrzała na półkę.
Tam, gdzie zawsze stały jej przyprawy, teraz równo ustawione były obce pojemniki.

— Nic — powiedziała cicho. — Tylko więcej nie dotykaj moich rzeczy.

Marie przewróciła oczami:

— No co ty taka nerwowa? Przecież jestem jak u siebie w domu…

*

Foodie's Delight
Купуйте чорну та червону ікру. Прямі постачання з ферми
Дізнатися більше
Te słowa coś w Lidii przełączyły.

— „Jak w domu” to znaczy: zapytać o zgodę — odpowiedziała spokojnie. — A nie wymazywać właściciela z własnej przestrzeni.

— Kobietom w ciąży nie wolno się denerwować — prychnęła Marie.

— W takim razie powinnaś tu rzadziej przebywać — odparła Lidia.

Victor zmarszczył brwi:

— Znowu zaczynasz? Przecież mieliśmy wczoraj spokojnie porozmawiać.

— Nie, Victor — spojrzała mu prosto w oczy. — My się na nic nie umówiliśmy. Ty po prostu zdecydowałeś za mnie.

— Nie wyrzucimy przecież ciężarnej kobiety na ulicę!

— A wprowadzić ją bez mojej zgody — to w porządku?
Głos Lidii zadrżał, ale nie spuściła wzroku.
— Choć raz zapytałeś, czego ja chcę?

Marie westchnęła demonstracyjnie:

— Widzisz, mówiłam ci, ona mnie nienawidzi.

— Nie nienawidzę ciebie — ostro odpowiedziała Lidia. — Nienawidzę tego, że mnie wymazujecie.

Zapadła cisza.
Tylko zegar odmierzał sekundy.

*

Foodie's Delight
Купуйте чорну та червону ікру. Прямі постачання з ферми
Дізнатися більше
Lidia weszła do sypialni i otworzyła szafę.
Jej starannie ułożone rzeczy były przesunięte. Półki zajmowały dziecięce kocyki i paczki z napisem „baby”.

Zamknęła szafę. Powoli.

Wróciła do kuchni.

— Zajęłaś moją sypialnię.

— Na kanapie boli mnie kręgosłup — wzruszyła ramionami Marie. — Zrozum mnie.

— To tylko na chwilę — wtrącił Victor.

Lidia uśmiechnęła się krótko i twardo.

— Najgorsze jest to, że ty w to naprawdę wierzysz.

Wyjęła teczkę z dokumentami i położyła ją na stole.

— To akt własności. Mieszkanie należy do mnie. Kupione przed ślubem.
Chwila ciszy.
— A to pozew o rozwód. Wypełniłam go w nocy.

Marie pobladła:

— Ty… mówisz serio? Przez mnie?

— Nie — odpowiedziała spokojnie Lidia. — Przez siebie.

*

Foodie's Delight
Купуйте чорну та червону ікру. Прямі постачання з ферми
Дізнатися більше
Victor nie znalazł słów.

— Macie godzinę — powiedziała Lidia. — Spakować się i wyjść. Nie wyrzucam was — odzyskuję swoją przestrzeń.

— Mama ci tego nie daruje! — krzyknęła Marie.

— Niech spróbuje — odpowiedziała Lidia. — Już się nie boję.

Po godzinie drzwi się zamknęły.

— Jeszcze pożałujesz — rzucił Victor.

Lidia spojrzała na niego spokojnie.

— Żałuję tylko jednego — że nie zrobiłam tego wcześniej.

W mieszkaniu zapadła cisza. Prawdziwa.

Lidia otworzyła okna, wzięła głęboki oddech i spojrzała na swoje odbicie w lustrze.

— Moja twierdza — powiedziała cicho. — I tym razem naprawdę moja.