Po incydencie ze szkatułką spokój w mieszkaniu…

Po incydencie ze szkatułką spokój w mieszkaniu Clary zupełnie się rozpadł. Nie potrafiła już patrzeć na Mathieu tak jak dawniej. Nie chodziło tylko o biżuterię — chodziło o granice, o szacunek i o to, że on nie potrafił ich bronić. Wieczorami próbował z nią rozmawiać, ale ona odpowiadała chłodno, półsłówkami.

— Clar, nie róbmy z tego wojny — mówił cicho. — Mama nie chciała źle.

— Nie, — przerwała mu. — Twoja mama nie chciała źle. Chciała mieć kontrolę. A ty jej na to pozwoliłeś.

Następnego dnia Clara zadzwoniła do firmy ubezpieczeniowej. Chciała się dowiedzieć, co dokładnie obejmuje jej polisa. Gdy wspomniała o „biżuterii przechowywanej tymczasowo”, konsultant odpowiedział sucho: „Jeśli przedmioty nie są pani własnością, nie są objęte ochroną.” Rozłączyła się, spojrzała na starą, ciężką szkatułkę i bez wahania wystawiła ją do przedpokoju, obok drzwi.

Kiedy wieczorem Mathieu wrócił, zobaczył ją tam.

— Co to ma znaczyć? — zapytał.

— Oddajemy to — powiedziała spokojnie. — Dzisiaj.

— Ale… mama mówiła, że tylko na kilka dni…

— Nie interesuje mnie, co mówiła twoja mama. W moim domu nie trzyma się cudzych rzeczy.

Odnieśli szkatułkę z powrotem do Henriette. Całą drogę jechali w milczeniu. Clara czuła, że z każdym kilometrem robi jej się lżej, choć jednocześnie coś się w niej zamyka. Gdy dotarli, Henriette przywitała ich wymuszonym uśmiechem, lecz w oczach miała gniew.

— Więc nie mogłaś przechować zwykłej skrzynki? — rzuciła ostro. — Tyle zaufania do rodziny męża?

— Zaufanie trzeba zdobyć, pani Henriette, — odpowiedziała Clara chłodno. — Nie wymusić.

W drodze powrotnej żadne z nich się nie odzywało. W domu Mathieu usiadł ciężko na kanapie, a Clara zamknęła się w sypialni. Tego wieczoru po raz pierwszy od dawna zasnęła sama — i nie płakała.

Następne dni były dziwnie ciche. Mathieu wychodził wcześnie, wracał późno. Pewnego wieczoru Clara zauważyła jego telefon na stole. Ekran się świecił — wiadomość od mamy:

„Udało ci się porozmawiać z notariuszem? Nie mogę pozwolić, żeby ten apartament został tylko na jej nazwisko.”

Zrobiło jej się zimno. Czekała, aż wróci.

— Z kim masz porozmawiać, Mathieu? Z notariuszem?

Zamarł.

— Clara, posłuchaj… Mama tylko…

— Mama, mama, mama! — głos Clary drżał od złości. — A ty? Co ty na to? Czy naprawdę przeszkadza ci, że kobieta potrafiła coś osiągnąć sama?

Mathieu wstał gwałtownie.

— Nie o to chodzi! Mama po prostu chce, żebym był bezpieczny!

— Nie, — powiedziała spokojnie Clara. — Ona chce cię kontrolować. A ty jej na to pozwalasz.

Trzasnął drzwiami i wyszedł. Clara długo siedziała potem w kuchni, wpatrując się w parę unoszącą się z filiżanki herbaty. Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie — jego uśmiech, spokój, poczucie pewności. Teraz pozostało tylko napięcie i milczenie.

Kilka dni później zadzwonił do niej nieznany numer.

— Dzień dobry, tu kancelaria notarialna Lefèvre. Pani Henriette Dumont złożyła zapytanie dotyczące współwłasności państwa. Potrzebujemy podpisów obu stron.

— Jakiej współwłasności? — zapytała Clara zaskoczona.

— Wpłynął wniosek o zmianę prawa użytkowania wspólnego majątku małżeńskiego…

Rozłączyła się bez słowa. Ręce jej drżały. Henriette działała już za jej plecami.

Wieczorem, gdy Mathieu wrócił, czekała na niego w przedpokoju.

— Chciałeś mi zabrać mieszkanie.

— Co? Nie! To nie tak, Clara, mama tylko…

— Dość tego „mama tylko”! — krzyknęła. — Chcę prawdy. Podpisałeś coś?

Zamilkł. I ta cisza wystarczyła jako odpowiedź.

Następnego dnia Clara poszła na policję. Zgłosiła wszystko — od wtargnięć do mieszkania po próbę ingerencji w prawo własności. Funkcjonariusz słuchał spokojnie, potem powiedział:

— Proszę natychmiast skontaktować się z prawnikiem. I radzę pani zmienić zamki.

Wieczorem, kiedy Mathieu wrócił, klucz już nie pasował. Clara otworzyła drzwi tylko na chwilę.

— Zmieniłam zamki, — powiedziała cicho. — Możesz przyjść jutro z adwokatem.

Został na korytarzu, oszołomiony. Po drugiej stronie drzwi Clara oparła się o ścianę i zaczęła drżeć. Łzy przyszły dopiero wtedy, gdy usłyszała, jak jego kroki oddalają się po schodach.

Dwa tygodnie później jej adwokat potwierdził: wniosek Henriette został odrzucony. Nie miał żadnej podstawy prawnej. Mieszkanie pozostało wyłącznie własnością Clary. Mathieu nie próbował się już z nią skontaktować, tylko jeden krótki SMS:

„Przepraszam. Zawiodłem.”

Nie odpisała.

W niedzielny poranek wstała wcześnie. Słońce oświetlało delikatnie kuchnię, a zapach kawy wypełniał przestrzeń. Po raz pierwszy od wielu miesięcy cisza nie była ciężarem. Była spokojem.

Spojrzała wokół: białe parapety, dębowa stół, błyszczące kafelki. Wszystko było na swoim miejscu. Usiadła, napiła się kawy i uśmiechnęła się. Nie dlatego, że coś odzyskała — ale dlatego, że w końcu niczego już nie musiała oddawać.

Na stole leżał list, który napisała poprzedniego wieczoru:

„Mathieu, nie życzę ci źle. Ale nie mogę żyć z człowiekiem, który milczy, gdy inni przekraczają moje granice. Może kiedyś zrozumiesz, że miłość to nie uległość. To szacunek. Bez niego nic nie zostaje.”

Złożyła list, wsunęła go do koperty i zostawiła przy drzwiach. Potem założyła płaszcz i wyszła. Zimne, świeże powietrze uderzyło ją w twarz, ale pierwszy raz od dawna nie bolało.

Na ulicy starsza kobieta trzepała obrus, a mały chłopiec śmiał się, goniąc psa. Życie toczyło się dalej.

Clara też ruszyła dalej — spokojnie, pewnym krokiem. Nie ku komuś, ale ku sobie.