Anna wyszła z jadalni, nie oglądając się za siebie...

{short-story limit="540"}

Anna wyszła z jadalni, nie oglądając się za siebie. Kroki dudniły o drewnianą podłogę, a w powietrzu wciąż wisiał zapach ryby i wina. Za jej plecami panowała cisza, tylko sztućce zderzały się o porcelanę, a Daniel oddychał ciężko. Margaret siedziała spokojnie w fotelu, poprawiając szal na ramionach z wyrazem triumfu na twarzy.

Anna zatrzymała się przy drzwiach, próbując opanować drżenie rąk. Kiedy się odezwała, jej głos był zaskakująco spokojny:

— Daniel, porozmawiamy jutro. Bez niej.

— Anna… proszę, nie rób sceny, — mruknął zmęczony.

— To nie scena, — przerwała mu chłodno. — To nasze życie. A może już tylko jego resztki.

Wzięła płaszcz, sięgnęła po torebkę. Zanim wyszła, spojrzała jeszcze na niego. W jego oczach było coś obcego — nie miłość, nie złość, tylko wstyd.

Margaret uniosła filiżankę i upiła łyk herbaty.

— Jeśli teraz wyjdzie, nie czekaj, że wróci. Kobiety, które trzaskają drzwiami, rzadko potrafią je ponownie otworzyć.

Drzwi zatrzasnęły się głośno.

Noc była chłodna, mżawka delikatnie uderzała o asfalt. Anna szła powoli, nie patrząc dokąd. Powietrze paliło ją w płucach, ale w sercu czuła coś na kształt ulgi. Po raz pierwszy od dawna nie musiała się tłumaczyć.

Zatrzymała się pod latarnią i wyjęła telefon. Nie wiedziała, do kogo zadzwonić. Matka? Przyjaciółka? Każde słowo, jakie mogłaby powiedzieć, brzmiało jak kłamstwo. „Wszystko dobrze”, pomyślała. „Tylko że nie.”

Światła miasta odbijały się w kałużach, tworząc złote plamy. Anna wytarła łzy rękawem i ruszyła przed siebie.

W mieszkaniu panowała cisza. Daniel siedział przy oknie, wpatrując się w uliczne latarnie. Margaret spokojnie zbierała talerze.

— Widzisz? — powiedziała cicho. — Nie jest stabilna. Nigdy nie była.

— Mamo, proszę… nie teraz.

— Powinieneś zobaczyć prawdę, Danielu. Ona cię kontroluje. Upokarza. Zablokowała konto, zabrała ci samochód. To nie żona, to strażnik.

— To kobieta, która ma dość, — wyszeptał.

Margaret uniosła wzrok.

— Co powiedziałeś?

— Powiedziałem, że może wreszcie się zmęczyła. Może chciała, żebyś ją choć raz potraktowała jak człowieka, a nie rywalkę.

— Jak śmiesz?! — uniosła głos. — Rozmawiasz tak ze swoją matką?

— Tak, bo mówisz jak ktoś, kto zapomniał, że miłość nie daje prawa do władzy.

Margaret zesztywniała.

— W porządku, idź do niej. Ale kiedy cię zrani, nie wracaj.

Daniel wstał, wziął kurtkę i wyszedł bez słowa.

Anna siedziała w małej kawiarni na rogu. Płaszcz miała przemoczoną, włosy przyklejone do twarzy. W dłoniach trzymała filiżankę z parującą kawą. Słuchała stukotu deszczu o szybę i myślała, ile razy można zacząć wszystko od nowa, zanim zabraknie siły.

Drzwi kawiarni otworzyły się. Wszedł Daniel, z twarzą mokrą od deszczu. Gdy ją zobaczył, na moment zamarł.

— Szukałem cię, — powiedział cicho. — Nie odchodź tak.

— Nie odeszłam. Tylko przestałam walczyć.

Usiadł naprzeciwko niej. Między nimi unosiła się para z kawy, jak cienka mgła.

— Nie chciałem cię zranić.

— Ale pozwoliłeś, by to robiła twoja matka. Własnymi słowami, twoim milczeniem. Zawsze byłam sama w tej walce.

Daniel spuścił głowę.

— Bałem się wybierać. Myślałem, że jak milczę, to wszyscy będą zadowoleni.

— I co? — zapytała spokojnie. — Kto jest zadowolony teraz?

Nie odpowiedział. Tylko wyciągnął rękę przez stół.

— Daj mi jeszcze jedną szansę. Nie na słowa, na czyny.

Anna spojrzała mu w oczy. Widział tam ból, ale też coś innego — pokorę.

— Jeśli chcesz to naprawić, zacznij od niej. Od granic. Potem zobaczymy, czy jeszcze istnieje „my”.

Wstała i wyszła na deszcz. Daniel został, wpatrując się w jej pustą filiżankę.

Margaret siedziała sama w salonie. Telewizor był włączony, ale bez dźwięku. Na stole leżało stare zdjęcie: Daniel jako dziecko, śmiejący się w jej ramionach.

Pierwszy raz od dawna poczuła coś dziwnego — nie dumę, nie złość, tylko pustkę.

„Może przesadziłam,” pomyślała, ale zaraz odepchnęła tę myśl.

Drzwi się otworzyły. Daniel wszedł, przemoczony, z oczami zmęczonymi, ale spokojnymi.

— Mamo, musimy porozmawiać.

— O czym?

— O tym, że twoja miłość mnie dusi.

Margaret uniosła brwi.

— Dusi? Ja cię całe życie chroniłam.

— Tak. Ale teraz muszę żyć sam. I jeśli będę musiał wybierać, wybiorę ją.

Słowa zawisły w powietrzu jak nóż.

Margaret chciała odpowiedzieć, ale nie znalazła żadnych słów. Daniel wyszedł, zostawiając za sobą tylko echo kroków.

Anna otworzyła drzwi, gdy usłyszała dzwonek. Stał tam — przemoczony, z oczami pełnymi lęku i szczerości.