Emma zatrzymała widelec w połowie drogi do ust, słuchając...

Emma zatrzymała widelec w połowie drogi do ust, słuchając, jak Margaret kontynuuje swoje komentarze, jakby wszyscy wokół byli głusi. Wokół słychać było śmiechy, dźwięk kieliszków, wesołą muzykę, ale stół młodej pary tonął w ciężkiej, napiętej atmosferze. Oliver uśmiechał się wymuszenie, starając się utrzymać pozory, podczas gdy Emma czuła, że jej policzki płoną.

Margaret zmarszczyła brwi, próbując innego dania.

— Mięso jest za twarde. Czy ten kucharz w ogóle wie, jak się gotuje wołowinę? Na weselu Clary wszystko było przygotowane idealnie, pamiętasz, Oliverze?

— Tak, mamo, pamiętam — odpowiedział, nie patrząc na nią.

Emma wzięła głęboki oddech. Czuła się jak w koszmarze, ubrana w suknię ślubną, z uśmiechem przyklejonym na siłę. Próbowała skupić się na kwiatach na stole, na muzyce, na tańczących gościach, ale głos teściowej zagłuszał wszystko.

Po chwili Margaret odwróciła się do matki Emmy, która siedziała nieco dalej.

— Pani Mario, mam nadzieję, że się pani nie gniewa, ale uważam, że zespół gra za głośno. To przecież wesele, a nie klub nocny, prawda?

Maria, spokojna kobieta, zaniemówiła. Emma zobaczyła, jak mruga szybko, próbując zachować spokój.

— Oczywiście, powiem im — odpowiedziała w końcu, choć było jasne, że tego nie zrobi.

Kilku gości zachichotało. Niektórzy już dawno zauważyli zachowanie Margaret i wymieniali między sobą rozbawione spojrzenia. Emma poczuła wstyd i gniew jednocześnie. Miała jeszcze nadzieję, że Oliver wreszcie się odezwie, że zareaguje, że powie choć jedno słowo. Ale on milczał.

Ojciec Emmy, milczący i spokojny mężczyzna, pochylił się lekko w jej stronę.

— Córeczko, nie przejmuj się. Daj jej mówić. Nie psuj sobie wieczoru przez głupoty.

Emma skinęła głową, ale jej oczy zaszkliły się łzami. Ugryzła wargę, żeby nie wybuchnąć.

Wtedy kelner wniósł tort. Wysoki, biały, ozdobiony delikatnymi kwiatami z lukru — wyglądał jak dzieło sztuki. Muzyka przycichła, światła lekko przygasły, a goście zaczęli bić brawo. Emma otarła łzy i wstała, trzymając

Olivera za rękę.

— Przynajmniej tort wygląda pięknie — szepnęła.

— Tak — odparł. — Oby chociaż smakował.

Ale Margaret, oczywiście, musiała dodać swoje.

— Za dużo kremu — wymamrotała wystarczająco głośno, by wszyscy przy stole usłyszeli. — Po dwóch kęsach będzie mdły. W naszej rodzinie torty zawsze były proste, z owocami. To tradycja.

Wokół rozległo się westchnienie. Emma czuła, że jej cierpliwość jest na granicy. Wzięła nóż, uśmiechnęła się do fotografa i zaczęła kroić tort. Wszystko zdawało się pod kontrolą.

Do chwili, gdy Margaret znów się odezwała.

— Kochana, źle trzymasz nóż. Zrobisz brzydkie kawałki. Pozwól, że ci pokażę, jak się to robi — powiedziała, już wstając od stołu.

Emma zamarła. Czuła, jak krew uderza jej do głowy. Wszyscy patrzyli. Margaret wyciągnęła rękę w stronę tortu jak generał, który przejmuje dowodzenie.

— Dość! — wybuchła Emma, odkładając nóż z hukiem. Sala zamilkła. — Dość, mam tego dosyć!

Margaret zatrzymała się w pół kroku.

— Emma, co ty mówisz? Przecież chciałam tylko pomóc!

— Pomóc? — głos Emmy drżał, ale był stanowczy. — Od miesięcy „pomagasz”. Krytykowałaś wszystko — każdą decyzję, każdy szczegół, każdy mój ruch! Nawet dziś, w moim dniu, nie potrafisz się zatrzymać!

Kilka kobiet w sali uniosło brwi, ktoś szepnął: „O rety…”. Oliver wstał, ale Emma mówiła dalej, coraz głośniej:

— Milczałam, kiedy krytykowałaś suknię, menu, kwiaty. Milczałam, kiedy przeniosłaś ludzi przy stołach, kiedy zdecydowałaś, gdzie chcesz siedzieć. Ale już wystarczy!

Margaret zacisnęła usta.

— Nie masz prawa mówić do mnie w ten sposób. Jestem matką Olivera.

— A ja jestem jego żoną! — krzyknęła Emma. — I to też jest mój dzień, nie tylko twój!

Zapadła ciężka cisza. Emma sięgnęła po łyżkę, nabrała kawałek tortu i położyła go na talerzyku przed Margaret.

— Proszę, spróbuj. Może rzeczywiście jest za słodki — powiedziała z ironią.

Kilku gości nie wytrzymało i zachichotało, ale Margaret nie drgnęła. Wreszcie powiedziała zimno:

— Jesteś niewdzięczna. Chciałam tylko, żeby wszystko było doskonałe.

Wtedy Emma całkowicie straciła cierpliwość. Chwyciła w dłoń kawałek tortu i, zanim ktokolwiek zdążył ją powstrzymać, cisnęła nim prosto w twarz teściowej.

W sali rozległ się krzyk. Tort rozprysnął się na niebieskiej sukni Margaret, krem spłynął jej po policzkach. Kelner prawie upuścił tacę, a fotograf — po chwili szoku — zrobił zdjęcie, które pewnie trafi do historii rodzinnej.

Oliver stał osłupiały. Emma oddychała ciężko, dłonie jej drżały. Przez kilka sekund panowała grobowa cisza. Potem ktoś, chyba wujek Piotr, parsknął śmiechem. W sekundę cała sala wybuchnęła śmiechem, coraz głośniejszym, nie do opanowania.

Margaret otarła twarz serwetką, oczy miała pełne łez i wściekłości.

— Jak śmiesz? — wysyczała. — Coś takiego nigdy się nie zdarzyło w naszej rodzinie!

— No to już się zdarzyło — odparła Emma spokojnie, podnosząc się. — Może twojej rodzinie właśnie tego brakowało — odrobiny rzeczywistości.

Spojrzała na Olivera, który patrzył na nią bezradnie.

— Emma… — zaczął cicho.

— Nie, Oliver. Miałeś tyle okazji, żeby coś powiedzieć. Od miesięcy wszystko znoszę sama. A ty milczysz. I oto mamy finał.

Zdjęła welon i położyła go na stole. W sali znów zapanowała cisza.

Margaret usiadła ciężko, oddychając z trudem. Matka Emmy wstała i podążyła za córką.

Na zewnątrz powietrze było chłodne. Emma przystanęła pod latarnią, czując, jak spokój wraca powoli. Z wnętrza restauracji dobiegała muzyka — goście znów zaczęli się bawić. Pewnie będą opowiadać tę historię latami: „Ta panna młoda, co rzuciła tortem w teściową.” Może się będą śmiać, może plotkować. Ale Emma po raz pierwszy od miesięcy oddychała swobodnie.

Po chwili drzwi restauracji otworzyły się. Oliver wyszedł, rozpiął marynarkę, spojrzał na nią milcząco.

— Nie chciałam, żeby tak wyszło — powiedziała cicho. — Po prostu nie mogłam już wytrzymać.

Skinął głową.

— Wiem. Powinienem był cię bronić.

Emma uśmiechnęła się gorzko.

— Może teraz to zrozumiesz. Jeśli mamy zacząć naprawdę wspólne życie, musimy być drużyną. Nie ja przeciwko twojej matce.

Zrobił krok bliżej.

— Chcę tego — szepnął. — I nauczę się, nawet jeśli to trudna lekcja.

Emma westchnęła, tym razem spokojnie. Dotknęła jego policzka.

— Wracajmy. Ale bez przeprosin. I bez rozkazów od mamy.

Oliver uśmiechnął się niepewnie, ale szczerze.

Kiedy wrócili, goście patrzyli na nich z mieszaniną ciekawości i szacunku. Margaret już nie było przy stole — ktoś ją odprowadził, żeby się umyła. Muzyka znów grała, a Emma, zmęczona, ale spokojna, spojrzała na salę oświetloną ciepłym blaskiem.

Tort stał na stole, zniszczony, ale piękny w swoim chaosie — jak symbol wolności zdobytej lukrem i odwagą.

Oliver wziął ją za rękę. I po raz pierwszy tego dnia Emma naprawdę poczuła się jak panna młoda. Nie dlatego, że miała białą suknię, ale dlatego, że odzyskała własny głos.

A w tle znów rozległy się śmiechy i muzyka. Życie toczyło się dalej — nawet po torcie w twarz.