Kontynuacja historii

…Marię aż ścisnęło w gardle, ale nie pozwoliła sobie tego okazać. Mężczyzna stojący przed nią wyglądał na zmęczonego, wyczerpanego, z głębokimi cieniami pod oczami — jak ktoś, kto od wielu nocy prawie nie sypia i nosi w sobie ciężar większy, niż potrafi udźwignąć. Miał w sobie coś z Nicholasa sprzed lat, tę samą wrażliwość, tylko przykrytą warstwą winy i zagubienia.

— Ja… jestem jego synem, odezwał się w końcu. Mam na imię Laurence. Odszedł, nie mówiąc nic. Szukałem go… próbowałem. — Zaciął się, przełknął ślinę. — Popełniłem wiele błędów. I przyszedłem… przeprosić.

Maria patrzyła na niego długo, jakby próbując zajrzeć głębiej, niż pozwala powierzchnia słów. W jego oczach błyszczały łzy, a w nich coś prawdziwego — rozpacz człowieka, który zrozumiał wszystko za późno.

— Nicholas jest w środku — powiedziała cicho. — Ale musisz wiedzieć… jest kruchy. Nie tylko ciałem.

Laurence skinął głową, jak ktoś, kto przyjmuje wyrok. Maria otworzyła furtkę, a on wszedł ostrożnie, jakby bał się nadepnąć na coś ważnego. Drzwi domu skrzypnęły, gdy pchnął je delikatnie.

W środku Nicholas siedział pochylony nad krzesłem, dokręcając śrubki śrubokrętem. Kiedy usłyszał kroki, podniósł głowę. Przez sekundę patrzył bez zrozumienia. Potem narzędzie wypadło mu z dłoni.

— …Laurence?

Imię to zawisło w powietrzu, jak cień dawnego szczęścia. Kiedyś pełne dumy, później rozczarowania. Teraz brzmiało tak, jakby sam Nicholas nie wierzył, że widzi syna naprawdę.

— Tato… — powiedział młody mężczyzna. Głos mu się załamał. — Mogę… porozmawiać z tobą?

Maria poczuła, że nie powinna tam zostać. Wycofała się cicho do ogrodu, zostawiając ich samych, choć wciąż była blisko, słysząc pojedyncze, urywane zdania przez lekko uchylone drzwi.

— Zawiodłem cię…

— Wiem.

— Dałem się zmanipulować…

— Wiem.

— Ale nie chciałem, żebyś odszedł tak… bez słowa.

— Po co miałem coś mówić? Już wybrałeś.

Między nimi zapadła długa cisza. Maria czuła, jak bardzo boli każde zdanie wypowiedziane tam, w środku. Każde było jak opowieść o stracie, o którą nikt nie prosił.

W końcu Laurence odezwał się ponownie:

— Myślałem… że tak będzie ci lepiej. Ona tak mówiła. Że będziesz „szczęśliwszy bez obowiązków”. A ja… byłem tchórzem. Chciałem mieć spokój w domu, więc milczałem. A potem… wszystko się rozpadło. Pokłóciła się ze mną, wyjechała do matki. Nie dzwoni. Nie pisze. Chyba od początku chciała tylko jednego — żebyś zniknął. A ja jej na to pozwoliłem…

Na zewnątrz Maria ścisnęła palce na szalu. Słyszała drżenie w głosie Laurence’a, które mówiło więcej niż słowa.

— Tato, nie przyszedłem cię prosić, żebyś wrócił. Nie chcę ci nic odbierać. Chciałem tylko… żebyś wiedział, że żałuję. I że… jeśli potrafisz… jeśli kiedyś będziesz w stanie… wybacz mi.

W pokoju zapadła cisza. Maria niemal nie oddychała. Potem usłyszała skrzypienie podłogi — Nicholas podniósł się z miejsca.

— Wybaczyłem ci już wtedy, Laurence… — powiedział cicho. — Prawda jest taka, że nawet nie potrafiłem się na ciebie gniewać. Jesteś moim dzieckiem. Ale bolało. Bardzo bolało.

Laurence zakrył twarz rękami i pierwszy raz od dawna rozpłakał się jak chłopiec. Nicholas po chwili objął jego ramię, niezdarnie, trochę niepewnie, ale z całym ciepłem, jakie miał.

— Już dobrze, synu. Nie jesteśmy obcymi. Przed nami jeszcze trochę czasu… wykorzystajmy go dobrze.

Maria weszła powoli do środka. Laurence otarł oczy i spojrzał na nią ze wstydem i wdzięcznością.

— Dziękuję, proszę pani… że opiekowała się tatą. Lepiej, niż ja umiałem.

Maria uśmiechnęła się delikatnie.

— Zrobiłam to, co zrobiłby każdy, kto ma serce. A teraz… zostańcie. Mam zupę na całą trójkę.

Następne dni były inne. Spokojniejsze. Laurence został na noc, potem na kolejną. Razem z Nicholasem naprawił płot, porąbał drewno, naprawił zawiasy w drzwiach. W domu, w którym pachniało świeżym chlebem i miętową herbatą, coś zaczęło powoli wracać na swoje miejsce.

Rodzina — choć poraniona — zaczynała na nowo oddychać.

Maria patrzyła na nich z kuchni: Nicholas coś pokazywał synowi, a Laurence pochylał się, słuchając z uważnością, której kiedyś mu brakowało. W jej sercu rosła ciepła pewność, że może… może nie jest za późno.

Wieczorem, kiedy światło lampy tańczyło po ścianach, Nicholas podszedł do Marii z ostrożnością mężczyzny, który całe życie był zbyt dumny, by prosić o cokolwiek.

— Mario… myślisz, że… mogę jeszcze zacząć od nowa? W tym wieku?

Ona wzięła go za rękę. Pochyliła się lekko, patrząc mu prosto w oczy.

— Nicholas… dopóki serce bije, nigdy nie jest za późno. Resztę… zbudujemy razem.

Uśmiechnął się — prawdziwie, szeroko, tak jak nie uśmiechał się od lat. A Laurence, stojąc w progu, widział to. I w jego własnych oczach pojawił się spokój — spokój człowieka, który w końcu wrócił do domu.

W małym domu, z zasłonami w stokrotki i ciepłem pieca, trójka ludzi zaczęła powoli odzyskiwać to, co kiedyś stracili: rodzinę, czułość, przebaczenie.